De steeg is kil, verlaten, leeg. De hoge huizen werpen donkere, langgerekte schaduwen. Ik kijk nog eens goed in mijn reisgids. Vreemd, het zou toch echt hier moeten zijn. Nerveus kijk ik om mij heen, maar ook de hoofdstraat is vrijwel uitgestorven. De felle middagzon prikt in mijn nek en ik veeg met mijn mouw opkomende zweetdruppels van mijn voorhoofd. Jemig, wat is het hier warm. Ik vis een flesje water uit het zijnet van mijn dagrugzakje en neem gulzige slokken. Ik trek mijn neus op, het bronwater smaakt verdacht veel naar chloor. Een meneer aan de overkant van de straat kijkt woedend mijn kant op en roept iets in het Bahasa, terwijl hij dreigend met zijn vuist in de lucht zwaait. Geschrokken stop ik snel het flesje water terug in mijn rugzak en trek mij terug in de schaduwen van de steeg. Een rat flitst langs mijn voeten en schiet weg tussen de opgestapelde vuilniszakken tegen de muur. Ik haal diep adem en loop verder door de nauwe doorgang van het anders altijd bruisende eetdistrict. De houten stalletjes aan weerszijden van de steeg zijn verlaten, een enkeling zelfs dichtgetimmerd met spaanplaten. De lampionslinger hoog boven mij wiegt in de zinderende middaghitte eenzaam heen en weer. Een groot vierkant bord naast een open portiek aan de rechterkant van de steeg trekt mijn aandacht. Tourist only. Ik klop op de openstaande deur en loop de donkere ruimte binnen. Als mijn ogen eenmaal aan het donker gewend zijn, zie ik de witte plastic kuipstoeltjes en tafeltjes die kriskras door elkaar staan. De gordijnen voor het enige raam zijn stijf dichtgetrokken, maar aan het plafond brandt een klein peertje. Uit een deur komt een klein vrouwtje grijnzend met een menukaart in haar hand aangelopen en gebaart wild naar het dichtstbijzijnde tafeltje. Ik wijs op de gordijnen en vraag in het Engels of ze open kunnen. Het vrouwtje begint hard te lachen, heft haar wijsvinger op en zegt: ‘no, it’s Ramadan.’