‘Waarom huren we geen foodtruck? Ik zie het al helemaal voor me: een vintage Volkswagen busje, de geur van taco´s en Mexicaans bier, gekleurde lampjes tussen de bomen…’
´Een foodtruck?’ Pieter zucht. ‘Wat is er mis met een gewone barbecue?’
Sanne kijkt hem kort aan en scrolt daarna weer verder op het scherm van haar telefoon.
´Schatje, we zijn vijf jaar getrouwd, dat vier je niet met verbrande worst.’
Pieter kijkt zogenaamd geschokt.
‘Wat is er mis met mijn worst?’
Sanne lacht.
‘Niets, maar je weet wat ze zeggen: verandering van spijs…’
’… doet eten.’ Pieter zucht nogmaals. ‘Bij jou moet het altijd groter, anders, exotischer.´
‘En als het aan jou ligt, zouden we het helemaal niet vieren. Het lijkt wel alsof je het geen feest vindt om met mij getrouwd te zijn.’
Sanne trekt een pruillip. Niet sjiek, wel effectief. Pieter slaat onmiddellijk, met een schuldige blik op zijn gezicht, zijn armen om haar heen en drukt een kus op haar neus.
‘Natuurlijk wil ik het vieren. Maar je weet dat ik niet hou van grote gezelschappen. Ik vier het liever klein en intiem, héél intiem.’
De blik die hij haar toewerpt is er één waar ze voorheen knikkende knieën van kreeg.
Ze wurmt zich uit zijn greep.
‘Ik ga meteen bellen!’

…

Het weer werkt mee, de zon tovert zweetdruppels op voorhoofden en drank vloeit rijkelijk in uitgedroogde kelen.
Zelfs Pieter lijkt het naar zijn zin te hebben, kletsend met de buren onder het genot van een Desperados en zijn vierde vegan taco van de avond.
Zelf staat ze naast Miguel in de foodtruck, zogenaamd om te leren hoe je het beste guacamole moet maken. Omringd door de dampen van het fornuis geniet ze van zijn verhitte lijf, zijn zijdelingse blikken en heimelijke aanrakingen. Heerlijk, dat streetfood.