De hele reis door Azië heeft hij zich netjes gedragen. Alleen water gedronken uit afgesloten flesjes en meestal Mac of KFC gegeten. In zijn hoofd hoort hij de echo van zijn moeder: ‘Niet op straat eten, je hebt een gevoelige maag.’ Maar vandaag, een paar uurtjes voor zijn vlucht, bezwijkt Kevin voor de geuren van een stalletje dat de lucht bezwangert met knoflook, olie en een geurig kruidenmengsel. Wat daar ligt te spetteren, moet goddelijk zijn.

‘Volgens mij zijn het gewoon kippenvleugels’, zegt Mike die hij in een hostel tegen het lijf liep. Ze stappen al een paar dagen samen door de chaos die Bangkok heet. Mike eet alles. ‘Ik heb een maag als een kliko. Als het niet goed is, ruik ik het.' Bij dit stalletje ruikt het heerlijk. Ze bestellen twee porties. Jammergenoeg kennen ze hier geen pindasaus, want dat zou goed passen bij kippenvleugels. Krokant van buiten, sappig van binnen.

Ze nemen nog een portie ‘chickenwings'. De verkoper lacht en neemt de dollars aan. ‘Is good?’, vraagt hij. ‘Is bat.’ ‘No, is not bad’, zegt Mike. ‘Yes is bat’, zegt de verkoper en spreidt zijn armen. ‘We catch ‘m here at night, batman!’

Bat? Maar dat is vleermuis. Kevin steekt zijn vinger in zijn keel en kotst portie twee uit. Portie een is al verder gezakt. 'Gatver, vleermuis. Net als in China, straks krijgen we Covid!'

Als ze opstijgen, voelt hij zijn maag draaien, maar een Rennie helpt. Gelukkig hebben ze echt eten aan boord: Lasagne. Die nacht begint het thuis te borrelen en even later stroomt het overal uit: boven, onder, geen houden aan. Zweten en braken door die klotevleermuizen!

Hij krijgt een berichtje van de luchtvaartmaatschappij. ‘Mocht u de lasagne hebben gegeten en darmklachten hebben, meldt u zich bij onze medische dienst, excuses.’