'Dit ziet er goed uit!' constateer ik tevreden als we het bruisende pleintje oplopen. Overal straattentjes, 'warungs' in het Indonesisch, waar saté ligt te roosteren en rijst of noedels worden gebakken en gegeten door locals. De geuren mengen zich in mijn neus en overmeesteren zelfs de uitlaatdampen van de voorbijrazende brommertjes. Hier ben ik in mijn element.

Mijn vader is ongewoon stil. Hij volgde me gedwee (meestal is hij het die voorop loopt) maar zijn lichaamstaal maakt nu duidelijk dat hij het niet naar zijn zin heeft. 'Het is OK, hoor,' probeer ik hem gerust te stellen. 'Je loopt niet zomaar een voedselvergiftiging op.' Het helpt niet veel.

'Nou ja,' voeg ik toe, 'tot nu toe zien we alleen het hotel, de taxi, en de bezienswaardigheid van de dag. Het leek me leuk om het alledaagse leven te zien. Je bent hier tenslotte geboren.' Hij reageert niet. Ik weet dat ik mijn vader uit zijn comfort zone heb gesleurd, maar we eten al een week lang in het hotel en ik wil nu eens de straat op.

'Zullen we nasi goreng nemen? Die maken ze hier vast net zo lekker als jij dat kunt.'De vleierij helpt. Schoorvoetend neemt mijn vader plaats op een vaalrood kunststof krukje, voorzichtig, alsof het ding onder zijn gewicht zal breken. Ik bestel 2 nasi goreng special voor ons.

Als de eigenaar van de warung 2 plastic bordjes voor ons neerzet, met daarop een dampende maaltijd, doorbreekt mijn vader eindelijk zijn zwijgen. 'Dit is niet zo mijn ding,' drukt hij zich voorzichtig uit. 'Dit is hoe jij wilt reizen. Ik eet liever in het hotel.' Begrijpend knik ik naar hem, ik weet hoe mijn vader is. 'En toen ik nog geen 2 was, moesten we hier weg. Ik heb er geen herinneringen aan.'

'Dat is waar,' geef ik toe. Ik had me niet gerealiseerd wat voor complexe band mijn vader met zijn geboorteland moet hebben. In stilte eten we onze maaltijd. Mijn vader laat de helft staan en zegt standvastig: 'Morgen eten we weer in het hotel.'