Mijn neef leest regelmatig op SOL.

“Hoi, heb je dat stukje gelezen dat Molly Malone ten tonele voert?”
“Ja, maar dat Molly een karakollenkraam had in Dublin is verzonnen denk ik. Ik wil niet chauvinistisch overkomen, maar karakollen zijn wel hét streetfood van Brussel.”
“Hoe zat dat weer met die kraamuitbaters? Was daar geen oorlog aan de gang?”
“Bijlange niet, dat is in Gent waar de verkopers van de al of niet authentieke cuberdons elkaar het leven zuur maken.”
“Hoe kwamen die karakollen hier terecht?”
“Rond vijftienhonderd groef men een kanaal dat Brussel met de Schelde en met de zee verbond. Zo had Brussel in die tijd en nu nog trouwens een zeehaven. Vanaf toen stond op het menu van de Brusselaars allerlei lekkers uit de zee. In stalletjes verkocht men wulken die ‘caricoles’ genoemd werden, een overblijfsel van de vroegere Spaanse overheersing.”
“Aha, wat is dan het verhaal over die uitbaters?”
“Eerst had je Mie Caricole. Zij was de bekendste verkoopster. Op haar vijfenzeventigste verjaardag kreeg ze een onderscheiding van de stad. Zelfs Manneken Pis droeg die dag een aangepast kostuumpje.”
“Was er ook geen Jef Karakol?”
“Zeker, zijn grootmoeder begon na de tweede wereldoorlog met een kraam. José was de vrouw van Jef. Zij verkocht gepofte kastanjes, een ander streetfood. Ze stonden met hun kramen langs beide zijden van de Anspachlaan nabij het beursgebouw. “
“Was er dan geen concurrentie tussen Mie en Jef?”
“Neen, Jef was goed bevriend met haar. Mie is ooit opgevoerd in Het leven zoals het is, een tv-programma over Belgische folklore. Jef vond het niet erg dat zij en niet hij in de schijnwerpers werd gezet.”
“Eet jij soms van die dingen?”
“Ik heb ze wel eens geproefd, maar geef mij maar escargots, dat is trouwens naaste familie, net als jij van mij.”