Bruno was blij dat hij hier leefde. Guanajuato is een rijke studentenstad waar veel te halen is op culinair gebied. Niet dat hij hoge eisen stelt aan zijn maaltijden, dat kan ook niet als je als dakloze rondzwerft, maar hij houdt van de Mexicaanse keuken en die kom je hier in overvloed tegen.
En, het belangrijkste, er blijft nog wel eens wat over.

Bruno heeft met drie restaurantjes een ‘samenwerking’, zoals hij dat noemt. Hij houdt de straat schoon. Daarnaast moet hij altijd schoon en toonbaar zijn, zodat de klanten niet van hem schrikken of voor hem vluchten. Dat lukt hem wonderwel. Niet zo gek, want om er een beetje goed uit te zien heeft hij nog een ‘samenwerking’. Vlak bij El Pipila, het standbeeld dat over de stad uitkijkt, bevinden zich luxe toiletten en een paar douches, en dankzij zijn grote netwerk heeft hij met de beheerder ervan een afspraak gemaakt: val de klanten niet lastig, dan krijg je een locker en kun je gebruikmaken van de faciliteiten.

Voor zijn inspanningen wordt hij rijkelijk beloond. De restaurants hebben een plekje voor hem gereserveerd, afgeschermd van de rest van de tafeltjes, maar wel buiten op het terras. Hier kan hij, rustig en alleen maar toch onder de mensen, van heerlijke afgedankte gerechten genieten. Gisteren was het ook weer fantastisch. Toen hij rond 19 uur aankwam, was zijn tafel al gedekt. Er stond weer een hoop voor hem klaar: een volledige gevulde gordita, een bakje loaded nacho's, een halve tortilla met gekruid gehakt, een plankje geroosterde stukjes brood, een bodempje Acachul en een glas water. Een koningsmaal.

Voor Bruno heeft ‘Eten op straat’ een hele andere betekenis. Hij is er heel blij mee en zou wel gek zijn om zich te misdragen.