Hij haat het als ze hem 'Silly' noemen. Het doet geen recht aan zijn echte naam en niet aan wie hij ten diepste zelf is: slimmer dan alle andere meeuwen bij elkaar.

"Het is Sylvester!", krijst hij dan, tegen de wind en het geschreeuw van de andere meeuwen in. "Sylvester!"

Die uitslover Farold wordt toch ook nooit "Fart" genoemd? En Penelope is nooit "Poop", terwijl zij een jaar geleden nog door twee albatrossen in een duikvlucht midden op het plein volledig werd bescheten. En dat was niet de eerste keer. Maar Sylvester werd natuurlijk Silly. Har-di-har, wat een lol. Maar wie het laatst lacht… – precies, weet Silly. Ze zullen nog opkijken.

Nu zit Silly naast een tiental andere zeemeeuwen op de reling bij Thorncastle Street. The Grand Canal glimt in de middagzon en ieder moment komt de Viking Splash Tour-bak om de hoek van de straat aan rijden om dat logge, gele, ijzeren lijf in het water te laten plonzen. Dit was het vaste moment van de stadsmeeuwen, om zich te vergapen aan de mensenkinderen die met plastic vikinghelmpjes op hun hoofd hard gillen als ze het water in rijden. Aan boord zal Nina zitten, het mensenkind dat Silly al twee jaar kent en met wie hij heeft leren communiceren.

Nina is fantastisch! Op de rand van haar balkon heeft hij het afgelopen jaar zijn kop leren bewegen en haar vingerbewegingen volgen om elkaar te begrijpen. Nina is slim, geduldig, nieuwsgierig. En Nina heeft de beste kledingsmaak die je je maar kunt wensen. Ze draagt iedere dag de roze-paarse prinsessenjurk met lovertjes, strikken en ruches waarvan Silly zo is gaan houden. Och, als hij toch maar strikken en glitters op zijn veren zou kunnen dragen… En zo was op de rand van het balkon, met kopbewegingen en vingerspelling een plan ontstaan. Voor vandaag.

Ratelend en grommend komt het gele amfibievoertuig om de hoek en draait zijn ijzeren boeg richting de kade. Silly moet zijn best doen om te blijven zitten. Vreselijk vindt hij het geluid, de kleur, de helmpjes op de hoofden van de kinderen. Maar Nina zit daar! Met de jurk, dus hij klemt zijn poten om de reling en zit kaarsrecht naast de andere meeuwen.

Als het voertuig met een luide plons in het water landt en een gejuich van onder de helmpjes klinkt, spreidt Silly zijn vleugels en zet af. Van de reling duikt hij naar het water, draait links langs de boot, slaat twee keer met zijn vleugels om op hoogte te komen en zorgt dat hij boven de boot blijft hangen, terwijl die zijn rondje vaart door het Grand Canal. Daar zit Nina, op het achterdek tussen haar moeder en oma, precies zoals ze op het balkon tegen hem had verteld met de snelle vingerbewegingen.

Nu staat Nina op en trekt de roze-paarse prinsessenjurk met lovertjes, strikken en ruches over haar hoofd. Moeder kijkt even opzij en begint dan met een licht geïrriteerd gezicht de jurk terug te duwen over het hoofd van het meisje. Maar Nina is sneller. Met haar iets te lange armen spreidt ze de jurk open en houdt ‘m omhoog boven de banken van de boot. Moeder roept nu iets naar Nina en probeert haar dochter weer op de bank te zetten. Maar Silly is al begonnen aan zijn duikvlucht. In een goed-getimede windvlaag wappert de rok van de jurk omhoog en Silly trekt zijn  vleugels in om tussen de roze tule zijn kop in de jurk te schieten en zijn vleugels te spreiden onder de schouderbandjes van paarse ruchesstof. Voor iemand het in de gaten heeft, staat de grote witte meeuw met anderhalve meter spanwijdte in een paars-roze jurk in de kleine boot, tussen gillende vikinghelmpjes en toeristen die alle kanten uit vliegen.

‘Har-di-har-di-har’, lacht Sylvester met een wijdopen snavel. En dan wordt het donker.

‘Silly Seagull’, schreeuwt de stuurman van de Viking Splash Tour die hem met een roeiriem op de kop sloeg.

‘Hij heet Sylvester!’ roept Nina, maar haar moeder trekt haar weer op de bank en slaat haar eigen jas om haar dochter heen.

‘Har-di-har-di-har’, lachen de meeuwen op de reling. Penelope schijt op het ijzer, Farold kijkt geërgerd en als ze opvliegen zijn ze al vergeten hoe die andere meeuw ook weer heette.