Nina had honger. Ze zat op de grond in de troonzaal van het paleis, maar nergens was een lakei te bekennen. Iemand kon haar toch wel even wat eten brengen?
Naast haar, op een halve zuil, zat Silly the Seagull. De grote, witte vogel schudde zijn kop. ‘Ik wil een paarse prinsessendeken!’ krijste hij.

Met zijn tweeën zaten ze hier al een tijdje. Ze wist niet hoe lang, want nergens hing een klok. Aan de muren hingen slechts lange wandkleden, met erop allerlei beeltenissen geborduurd. Er waren plaatjes met oude kandelaren, met meubels, of met verschillende gerechten. Die laatsten hielpen zeker niet met haar hongergevoel. Daarom keek ze maar naar het plafond. Daarop was een ondergaande zon geschilderd, in prachtige oranje-gele tinten.

‘Ik wil een paarse prinsessendeken’ krijste Silly the Seagull opnieuw.
Nina negeerde hem. Zou ze zelf naar de keuken lopen? Maar daar werd ze vaak weggejaagd. Prinsessen horen niet in de keuken, zeiden ze dan. Er was een etiquette waar men zich aan diende te houden. Eerst moest ze een beschikbare lakei vinden.
‘Ik wil een paar prinsessendek-’
‘Ja, ja,’ zei Nina.
Ze herschikte de plooien van haar roze prinsessenjurk. Eigenlijk was ze er te oud voor, maar toch droeg ze deze met plezier. Het deed haar denken aan tijden waar haar vader nog de scepter zwaaide. In die tijden had er in no time eten voor haar klaargestaan.

Silly the Seagull verschoof ongeduldig zijn gewicht van de ene naar de andere poot. Hij hield de omgeving waakzaam in de gaten. Opeens draaide hij zijn kop naar haar toe en keek haar schuin aan: ‘Maar ik heb geen paarse prinsessendeken.’
‘Nee,’ zei Nina. Dat was inderdaad vervelend. Zelf zou ze er ook wel één willen, om op te zitten. Met haar slanke vingers telde ze de lagen van haar jurk: één, twee, drie, vier, vijf en zes. Zes lagen! Dat zou genoeg moeten zijn om haar warm te houden, maar toch lukte dat niet. Ze rilde. Zou dat komen omdat ze op de marmeren vloer zat?
‘Wat wil jij?’ vroeg Silly the Seagull aan haar.
Ze dacht na. Ze had al een mooi paleis om in te wonen. Het enige wat ze nu wilde was wat te eten. ‘Ik wil wel wat eten,’ zei ze.

Enkele lakeien liepen voorbij over het brede middenpad. Nina riep naar ze, maar ze hoorden haar niet. Ze stond op. De volgende zou ze echt aanklampen.
Helaas moest ze wachten totdat ze hier, in de troonzaal, voorbij liepen. Als ze zelf in de gangen van het paleis ging zoeken naar een lakei, kreeg ze ook al een standje. Die stomme etiquette.
‘Ze delen paarse prinsessendekens uit op de Vikings Splash Tour,’ zei Silly the Seagull. ‘Als je een kaartje koopt, dan mag je bovenop de bus. Je mag dan onder een kleedje zitten, en ze rijden je het hele koninkrijk door. Aan het einde mag je de paarse prinsessendeken houden.’
‘Je wilt heel graag een paarse prinsessendeken, hè?’ vroeg Nina aan Silly.
Hij knikte. Zijn gele bek had een rode vlek aan de onderkant. Die bewoog driftig op-en-neer.
‘Als jij me helpt een lakei te vinden, dan zal ik kijken of ik een kaartje kan kopen,’ zei Nina. Ze had de bussen voorbij zien rijden. Het zag er ontzettend leuk uit. Ze was er zelf ook nog nooit op geweest.

‘Daar!’ krijste Silly.
Inderdaad. Aan de andere kant van het middenpad liep een lakei voorbij. Op een schaal in zijn handen droeg hij iets geurends mee. Nina snoof de lucht op. Het leken wel frietjes! Ja, ze was zeker dat het frietjes waren.
‘Wacht!’ riep ze. ‘Mag ik ook?’
Snel liep ze op de lakei af. De lakei versnelde zijn pas. Ze kon hem niet bijhouden. Maar… in zijn haast gleed er een frietje van de schaal af, zo op de vloer. De lakei liep niet terug om het frietje op te halen.
Gretig, met een knorrende maag, haastte Nina zich erop af. Silly vloog langs haar met een ontzettende snelheid. In één beweging dook hij over het frietje heen en greep het in zijn bek.

‘Silly!’ riep Nina boos, ‘geef dat frietje aan mij! Ik heb honger!’ Haar buik stak hevig van de honger en de geur van het frietje maakte dat alleen maar erger.
Silly richtte zijn hoofd op. Met enkele snelle bewegingen van zijn snavel slikte hij het frietje door.
‘Silly hoe kan je!’ riep Nina nog bozer. Ze had zo graag iets gegeten. Ze begon te huilen.
Silly keek haar onnozel aan. Zijn gele ogen keken nietszeggend naar haar verdriet.

Nina wist best wel dat hij een gewone meeuw was, met zwartgetipte vleugels en een haakvormige snavel. Hier, midden in Fownes street, in Dublin, was er helemaal geen troonzaal. Een koude wind waaide langs de winkelruiten, waarvan het haar niet lukte om er weer wandkleden in te zien. Boven haar was de geschilderde zon overgegaan in een halve maan. Ze wist het best, dat die meeuw was opgevlogen van het elektriciteitskastje naast haar en sneller bij het frietje was geweest.
De winkelstraat was weer verlaten. Het was duidelijk geen uitgaansavond. Misschien was het wel een maandag, die waren het ergste.
‘Het volgende frietje is voor mij, Silly, ok?’
Hij reageerde niet.