#491 Molly

Nina beweert dat ik al te gekke toeren uithaal en daarom noemt ze mij Silly.  
Wanneer wij elkaar voor het eerst ontmoetten?
Om een lang verhaal kort te maken.  Ik kom telkens af op de roep  van Molly.  Ze verkoopt in de straten van Dublin haar mosselen en kokkels.  Van zodra ik haar hoor, vlieg ik naar haar kar waar ze me keer op keer trakteert  op een verse mossel,  lekkerder dan die ik zelf pik op de golfbrekers.

Op een feestje langs de oevers van de Liffeyrivier ter hoogte van de Ha’penny Bridge waren tal van straatmuzikanten en artiesten van alle slag samengetroept. Vanop de reling van de brug bekeek ik het vrolijke allegaartje. Daar zag ik Nina bij een dansgroepje in haar roze prinsessenjurk. Ik was stikjaloers op die jurk, maar ze was zo lief dat ik enkel bewondering voor haar kon hebben. Aan een kraampje verkocht Molly die dag een heel andere lekkernij:  warme karakollen, een soort zeeslakken, die ook wulken worden genoemd. Molly zag mij en gooide een wulk omhoog die ik meesterlijk uit de lucht plukte.  Het roze meisje zag het en klapte enthousiast in de handen. Ze kwam naar mij en zo raakten wij aan de praat.

Nu zijn wij de beste maatjes  en gaan dikwijls samen op pad. Wij hebben veel bekijks wanneer Nina met mij op haar schouder door de stad wandelt.  In zowat elke straat is een pub waar tot in de late uurtjes gezongen wordt.  Ieren kúnnen zingen, dat vinden de toeristen superleuk, ik kan ze geen ongelijk geven. Waar ik ze geen gelijk in geef is dat verschrikkelijke gele monster waarmee ze door de straten razen terwijl ze, je raadt het nooit,  Vikinghelmen dragen!  Dat ding is niet alleen een bus op wielen maar ook een boot, die zonder boe of bah zomaar in het water spat. Ze noemen het dan ook toepasselijk de Splash Tour.  Ik krijg koude rillingen wanneer ik het gebrul hoor van het aanstormend geel gevaar.

Ook Nina vindt dat geraas maar niks, net als ik houdt ze meer van de klanken van de fiddle, de banjo of de Thinwhistle. Op een nachtelijk tochtje  door het Temple Bar District komen wij Molly tegen. Ze zet zich bij ons op een bankje voor een pub. Binnen speelt een band. Plots veert Molly recht.
“Luister,” zegt ze “dit lied gaat over mijn oma. Ik ben naar haar genoemd.”
Door de open deur horen we hoe de band onder luid gejuich van het publiek het lied van Molly Malone inzet. Al snel zingt iedereen mee: Cockles and mussels, alive alive oh …
De zanger zingt het laatste couplet en Molly snikt zachtjes. Het is muisstil in de pub want nu gaat het over de dood van Molly, die stierf aan hoge koorts. Wanneer tot slot de Ierse doedelzak de tonen van het refrein weer inzet, zingt iedereen uit volle borst mee.

Molly vertelt ons dat haar grootmoeder met dezelfde kar rondtrok als deze waarmee zij elke dag de stad doorkruist. 
“Zoals je in het liedje hoort had Molly Malone het handeltje overgenomen van haar ouders. Wat ben ik fier dat er in Dublin een lied over haar gemaakt werd.” Zij wil beslist de traditie van de familie voortzetten. Nina en ik vinden het heel tof.
“En nu gaan we dansen”, zegt Nina en draait als een gek in het rond.
“Jij noemt mij silly, maar moet je jezelf nu zien”, lach ik.
Nina draait door in haar goddelijke roze jurk.
“Had ik ook maar zo een jurk”, zeg ik tegen Molly.
We maken nog plezier tot in de vroege uurtjes en gaan dan naar onze respectievelijke slaapsteden.

De dag nadien hebben wij afgesproken op de dijk. Molly staat er met haar kraampje en Nina helpt met de karakollenverkoop. Ze roert in de dampende ketel terwijl Molly de bakjes klaar zet. Dan fluistert Molly iets in het oor van Nina. Ze haalt een pakje uit de zak van haar schort  en komt naar mij.
“Dit is voor jou, Silly”, zegt Molly.
Ik open het pakje en kan mijn ogen niet geloven. Er zit een schitterend prinsessenjurkje in. Het is paars, mijn lievelingskleur. Mijn dag kan niet meer stuk.