Eigenlijk heeft dit verhaal meer dan één begin.

In zijn enthousiasme was hij begonnen aan een nieuwsbrief met een abonnementsmodel. Zijn voornemen was om iedere week interessante content voor de randstedeling te delen. In deze nieuwsbrief kon hij zijn persoonlijke mening kwijt, een visie die hij, in de krant waarvoor hij normaal schreef, niet kon uiten. 

Hij had twee dagen achter zijn toetsenbord gezeten en artikelen geselecteerd en onaffe gedachten opgeschreven. Toen hij  uiteindelijk op ‘publiceren’ drukte stonden er 226 woorden en een persoonlijke foto online. Direct daarna verstuurde hij een nieuwsbrief met veelbelovende tips en verfrissende ideeën. 

Hij had subtiel zijn vaste schare lezers van de courant getipt en de eerste abonnementen stroomden binnen. Dit zou weleens een lucratieve hobby kunnen worden. 

Maar nu had hij al 12 dagen geen nieuws meer gedeeld. De druk om informatie te delen zorgde voor een soort freeze die hij als journalist niet kende. Nu hij zelf relevantie moest bepalen leken al zijn theorieën ineens heel gemiddeld. Heel social media stond vol met meningen, wat zou zijn zienswijze daar nou nog aan toevoegen? 

Uit frustratie uploadde hij een video van één minuut over zijn weekend in Amsterdam. Hij had er 17 uur aan gewerkt. Er keken 27 personen naar. Hij maakte nog een video met 10 boekentips, die na opname maar uit 7 boeken bleek te bestaan. 

Hij wilde het nog niet toegeven, maar hij liep vast. 

Toen zat er in zijn email een uitschrijving op zijn nieuwsbrief met als reden ‘te weinig content’. Hij wist heus wel dat dit kon gebeuren maar nu er daadwerkelijk een uitschrijving was kwam dat harder aan dan hij wilde toegeven. 

Misschien moest hij die nieuwsbrief maar laten varen en starten aan iets waar hij echt al langer aan wilde beginnen.