‘Daarna stopte de tijd en begon weer opnieuw, haperend alsof het het zoveelste toestel was waarvan de brandstop opraakte’, citeerde Kate. ‘Zo voel ik me’.
‘Vergelijk jij jezelf nog steeds met een vliegtuig? Robin trok zijn wenkbrauwen op en keek haar aan alsof ze net uit een stoffige archiefkast gestapt was. Ze draaide aan een pluk haar in haar nek, keek weg en zei: ‘Vandaag ben ik een oude kist, met gescheurde linnen vleugels. Veilig aan de grond gezet, maar wel met een wiel naast de landingsbaan.’
‘Wow. En nu?’
‘Weet ik veel. Over een jaar wil ik een Concorde zijn. Zo’n gestroomlijnd toestel dat brullend opstijgt, door de wolken klieft en daar wonderbaarlijk stil de zon ziet opkomen.’
‘Nou nou.’ Het enig mogelijke antwoord. Hij kon haar niet volgen. Wat heb je eraan om boven alles en iedereen uit te stijgen, dacht Robin. Maar daarover met haar in discussie gaan, durfde hij niet.
‘Koffie?’ vroeg hij.
‘Heerlijk. Dankjewel’, zei ze en keek hem met een glimlach aan. Daarna keek ze over het drukke plein voor hen. Iedereen wilde voor de hitte vers fruit gehaald hebben. Het benauwde haar, al die mensen die aan je zitten met hun ogen of handen, die tegen je praten of langs je heen schreeuwen, die je negeren of juist alle energie uit je opslurpen. Waarom zou je jezelf zo cadeau doen aan een menigte?
‘Wil jij zo boodschappen doen?’
Goed hoor, DC-4’tje, grinnikte Robin. Maar dan kies ik wat we eten. En jij mag er niks van zeggen.’
‘Hm. Vooruit maar.’
Robin liep het plein op, de drukte in. Kate verloor hem al snel uit het oog. Ze keek boven de kramen naar de bomen en de lucht. Zolang ze hier kon blijven zweefde ze in haar geest. En kon ze rustig landen.

De eerste zin staat op pagina 553 van ‘De grote cirkel’ van Maggie Shipstead.