Het is weer zover. Al jaren zie ik op tegen wat er de volgende uren te gebeuren staat. Gelukkig heb ik het deze keer anders aangepakt. Ik ben vroeger begonnen met mijn goede voornemens en heb al ergens in oktober mijn dagelijks alcoholgebruik teruggeschroefd. Op de laatste dag van het jaar hebben wij gewoon ’s middags ‘warm gegeten’, zoals Toon Hermans het vroeger zei. Het  aperitiefje vooraf en de wijn bij de maaltijd waren deze keer ‘uitzonderlijk’ te noemen.

Op het journaal, zowel in Nederland, België en Frankrijk gaat het uitvoerig over het verbod op het afsteken van vuurwerk op oudejaarsnacht. Zoals steeds zal de ‘goede raad’ hoogst waarschijnlijk in de wind worden geslagen. Dat treft, er wordt veel wind voorspeld.

Even later, lang voordat de klok twaalf heeft geslagen, wordt er in Nederland al bericht over een eerste vuurwerkdode. Het zal niet bij die ene blijven, vrees ik. Dan denk ik even so what, in Oekraïne en Gaza vallen de doden bij trossen onder de knallen die de hele dag en nacht duren.

Vorige jaren had ik er mogelijk minder oog voor, want dan had ik mijn afkeer voor deze periode van het jaar reeds rijkelijk weggespoeld met bubbels en millésimes. Vandaag komt de aversie door mijn ‘nuchterheid’ eens zo hard binnen.

Wat was er trouwens vroeger mis met de simpele fakkeltocht die we maakten in de sneeuw en de schouderklop en warme omhelzing om het nieuwe jaar in te zetten?