Present

‘Daar ben ik weer,’ zegt hij en lacht de lach die ik nu al zo lang ken.
Ik weet zelfs hoe deze sessie zich op hoofdlijnen zal ontrollen. We zijn al snel in gesprek. Hij languit liggend op de divan en ik op mijn stoel aan zijn hoofd.
‘Vanaf mijn tweeënzestigste geloof ik al niet meer echt in mezelf.’
Ik knik bedachtzaam en laat een stilte vallen.
‘En wat doet dat met u?’ vraag ik na een poosje.
Hij negeert mijn vraag.
‘Geven is natuurlijk compensatiegedrag, in de hoop werkelijk gezien te worden, maar kijk zelf: wat levert het nu eigenlijk op? Ik geloof nauwelijks in mezelf en ieder jaar opnieuw klim ik de daken op en ervaar dat ik niet alleen in mijn overtuiging sta.’
‘Geven is iets moois, lijkt me. Ook als het compensatie is.’
De oude man heeft opvallend jonge ogen. Ik zie ze vaker, de mensen op leeftijd, die al vroeg het geloof in zichzelf verloren. Als ik hem mag geloven, is tweeënzestig in verhouding tot zijn huidige leeftijd vergelijkbaar met mijn peutertijd.
‘Maar u bent er toch? Hoe kunt u zichzelf ontkennen?’
Weer een stilte.
‘Jij gelooft ook niet in mij,’ zegt hij met een zucht.
‘Tja, dat is niet aan mij.’
Op de dag af twintig jaar geleden liep hij binnen. Rode mantel, rode mijter, staf, baard en totaal verward. Altijd op zes december, zelfs als dat in het weekend valt. Het is me nooit gelukt om hem uit zijn waan te krijgen, maar één uurtje per jaar, dat is veel te weinig om progressie te boeken.
‘Wat zou u helpen?’ vraag ik.
‘Zing het liedje,’ antwoordt hij.
Soms is het beter mee te gaan in de waan van een verdwaalde ziel. Als iemand zijn eigen weg ziet, dan is het niet aan een ander om daar een ravijn van te maken.
‘Welk liedje?’
‘Wat denk je?’
Ons vaste ritueel. Voorzichtig zet ik in.
‘Dag Sinterklaasje, dahag, dahag …’ zing ik.
‘Goedzo,’ humt hij met zijn markante lage stem. ‘Ga door. Ik weet niet hoe je het doet, maar door jou vind ik mijn geloof weer terug.’
Ik sluit mijn ogen om toon te houden. Sinterklaas stierf op zes december rond zijn tweeënzestigste, hoe kan iemand denken daarna door te leven?
‘Dag Sinterklaasje …’ hoor ik mezelf zingen.
Ik open mijn ogen.
‘Hoe doet hij het toch?’ vraag ik me hardop af.
Mijn kantoor is verlaten, de deur nog op slot. Op mijn bureau ligt een pakje met een briefje.
Tot volgend jaar, staat erop.
Sinterklaas bestaat niet, houd ik mezelf voor en toch kijk ik alweer uit naar volgend jaar.