Uitgelaten draait het olijke duo de woonkamer rond. Na een heerlijke namiddag stoeien in de tuin en een workshop pizza's bakken, hebben Toon en zijn oom Ruud het avondprogramma aangevat. Terwijl buiten een onweer woedt, bouwen de twee binnen een feestje. 

Voor de zoveelste keer die dag, verdwijnt oom Ruud in de keuken. Dat zijn oppas steeds langer wegblijft, vindt Toon stiekem wel fijn. Dan lijkt het even alsof hij helemaal alleen thuis is. Wanneer de muziek uitgespeeld is, komt zijn oom met een grote grijns opnieuw tevoorschijn. Hij zoekt verstrooid naar zijn gsm om een volgend nummer op te zetten. Eens dat gelukt is, begint hij te gniffelen en plaatst hij vervolgens stuntelig een stoel in het midden van de kamer. Speels overtuigt hij zijn neefje om op deze bijzondere troon te gaan staan. Toon kruipt nieuwsgierig op zijn podium.

Op de tonen van een melige ballad legt de peetvader de armen van zijn petekind in zijn nek en neemt hij de jongen zijn heupen stevig vast. Toon zijn uitbundige lach verdwijnt op slag. Verstijfd van angst voelt hij hoe de broer van zijn vader zijn stugge stoppelbaard tegen zijn wangen kleeft. Een zure walm, doet hem kokhalzen. Tel per tel wordt Toon in een houdgreep zachtjes mee heen en weer gewiegd. Hij probeert oom Ruud van zich af te duwen, maar voelt meteen dat de kracht van zijn tengere lijf niet opgewassen is tegen de macht van de volwassen man. Plots voelt hij hoe een hand in zijn billen knijpt. Instinctief trekt hij zijn scherpe kinderknie op. Oom Ruud valt kreunend op de grond.

Toon springt van de stoel en rent zo hard hij kan het huis uit, de stortregen in.
Verder in de straat komen koplampen hem tegemoet.
Snikkend valt hij in de armen van zijn moeder.