Voor onze eerste date had hij me een diner voor twee beloofd en in gedachten zag ik ons zitten in een knus restaurant met kaarslicht, een lekker wijntje en romantische muziek op de achtergrond.  
Het werd zijn huiskamer en het eerste wat opviel was het rood en wit geblokt zeil over de eettafel. 
‘Lekker Brabants, vind je niet.’  
Ja, het toppunt van romantiek, maar ik gaf hem het voordeel van de twijfel. Hij was ongetwijfeld een geweldige chef. Altijd handig, toch? 

‘Wil je alvast een aperitiefje?’ 
‘Nou, lekker.’ 
‘Ik heb een heerlijk bubbeltje.’ Hij veegde een restje stof weg en liet me de fles zien, het oogde duur.  
Terwijl hij de glazen volschonk, schoten mijn smaakpapillen in opperste staat van paraatheid en ik verheugde me op de luchtbelletjes die zo lekker prikkelen in je neus. Verwachtingsvol keek hij me aan. Helaas riep de muffe en chemische geur het beeld op van vergane champignons en nat karton. Met alle beleefdheid die ik in me had, wendde ik enthousiasme voor. 
‘Ja, heel apart. Zeer, uh … biologisch.’ 
Terwijl hij zich in de keuken met het hoofdgerecht bezighield, leegde ik het glas in de pot van zijn kamerplant. 

Niet veel later kwam hij de kamer binnen met twee tot de rand gevulde borden. Hij verontschuldigde zich dat het iets langer had opgestaan dan bedoeld.  
‘Ach, geeft niks,’ zei ik stoer en zette het mes in het ondefinieerbare iets op mijn bord. ‘Ik heb mijn tournedos graag well done.’ 
‘Het is zalm!’ klonk het beledigd. ‘Voedselbarbaar,’ hoorde ik nog net voor hij mijn bord weghaalde. 
De rapen waren pas echt gaar toen ik de crème brûlée aanzag voor tiramisu. Zijn reactie was ongezouten, een goed excuus voor mij om te vertrekken. 

Thuis trok ik een zak chips open en plofte opgelucht op de bank.