Olé 

Je houdt van hem, of je houdt niet van hem. Ramon houdt van hem. Van zijn trotse hoofd waarmee hij minzame knikjes geeft. Van de handen met die lange vingers. De nagels die rasqueado’s ratelen over de snaren. Onvermoeibaar. En licht ontvlambaar.

Als het mis gaat met de gitaar komt Paco bij hem. Om de brug te laten repareren, een nieuwe slagplaat op de flamencogitaar te zetten, wat fretten bij te werken. Flamenco is passie, dat voelt zo’n gitaar. Ramon ontfermt zich over de slachtoffers die Paco bij hem achterlaat alsof hij een onhandelbaar kind het huis uitzet.  

Morgen is het optreden in het Concertgebouw. De handgemaakte Ramirez-gitaar met cederhouten bovenblad is Paco’s favoriet, maar de D-snaar snerpt. Fretbuzz noemen ze dat, als een snaar aanloopt. Zit het in de hals, de fret, de snaarspanning? Tot diep in de nacht is het stellen, schuren en proberen. Nu is de nare snerp hopelijk weg. Ramon liefkoost de Ramirez, stemt op zijn gehoor en speelt Asturias van Albéniz. Zijn eigen ‘concertje’. Neemt het op met zijn telefoon. 

Ramon droomt weg over de Spaanse hoogvlakte, hoort de deur niet opengaan en schrikt als de deur van zijn atelier met een dreun dichtslaat. Paco kijkt hem verwilderd aan. Brult: ‘Jij mag mijn gitaren repareren, maar het is niet de bedoeling dat je er steeds op speelt!’ 

Woest trekt Paco de Ramirez uit zijn handen. Houdt de gitaar in het licht, draait hem rond en speelt onnavolgbaar snel toonladders en rasqueado’s . ‘Oké, hmmm, maar het is niet jouw gitaar!!!’. Stampvoetend verlaat hij het atelier; laat de deur openstaan.  

In het Concertgebouw zit Ramon eerste rang. Het publiek klapt de handen blauw op zijn Spaans: ‘Palmas’.  

Plots staat Paco op en wijst naar hem: ‘And now our special gueststar: Ramon Cortez. Come to the stage and play Albéniz. Olé, for Ramon!’