Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#475 Kreukels

Kreukels

'Wat ligt daar nu?' vraagt Astrid en wijst naar de stapel A4tjes die voor me op de tafel ligt.
Ik zwijg.
'Zo, die staat vol. Netjes handschrift wel,' vervolgt ze.
'Het hele pak is vol gepend,' zeg ik en neem mijn bril af.
Met de onderkant van mijn shirt veeg ik de iets beslagen glazen schoon.
'Word je verkouden?'
'Nee, hoezo?' zeg ik.
'Je klinkt zo gek.'
Astrid pakt het bovenste blaadje en begint te lezen.
'Wat is dit?' vraagt ze en gaat zitten.
Terwijl ik zwijg, leest zij door.
'Is dit van je vader?'
'Ja,' antwoord ik. 'Gevonden in de spullen van mama. Ze heeft het me nooit verteld. Waarom moest ze eerst doodgaan?'
'Jouw vader was toch weggelopen?'
'Dat dacht ik wel, maar dit hier is een heel ander verhaal.'
Ze kijkt me aan.
'Heb je gehuild?'
Weer zwijg ik, ze leest door.
'Jeetje. Jij lijkt echt wel op hem: Muzikant, schaker, goed met cijfers.'
Astrid stopt niet met haar opsomming.
'Tabula rasa,' zeg ik.
'Tabula wat?'
'Tabula rasa: Onbeschreven blad. Laat me geloven dat ik als mezelf ter wereld kwam en niet besmet ben met zijn historie.'
Astrid leest door. Ze zucht, kijkt me aan en knikt.
'O, oké. Ik snap je.'
'Vertel dit niet verder,' zeg ik.
'Aan niemand,' antwoordt Astrid.
Ik pak het eerste blad, vorm het tot een prop en werp hem in de open haard.
'Tabula rasa,' zegt Astrid samenzweerderig en verfrommelt het tweede blaadje. Om beurten werpen we een prop geschiedenis van ons af.
Bij het oplaaiende vuur voel ik mijn besmette verleden weer als een brandschoon vel tevoorschijn komen.
'Tabula rasa,' mompel ik, maar ik krijg de kreukels er maar niet uit.

Lid sinds

2 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik had net Tabula rasa als titel uitgekozen en was ijverig aan mijn tekst bezig. Na het lezen van jouw tekst heb ik mijn blad naar het voorbeeld van Anja en de HP dus maar verfrommelt. Zeurtje: in de laatste zin staat er een 't' teveel aan mompelt. Een raadselachtige tekst die de lezer achterlaat met een groot vraagteken. Maar goed geschreven, Hadeke. 

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ik was al verbaasd dat niemand met het onbeschreven blad kwam. 😀

Astrid kan goed geheimen bewaren, anders had schrijver ze vast wel onthuld.

Verschrijving aangepast.

Dank voor je reactie. 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi, Hadeke. Wat zou het makkelijk zijn om op een dergelijke manier van een vervelend verleden af te komen. Mooi beschreven. Juist dat wat je niet verteld, zegt genoeg.

Jij lijkt echt wel op hem: Muzikant, schaker, goed met cijfers. --> een opsomming na een dubbele punt hoef je niet met een hoofdletter te beginnen.

In de laatste zin lezen de twee maars achter elkaar niet fijn. De tweede zou je weg kunnen laten. 

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal. Je maakt de lezer nieuwsgierig. Ik vind het mooi dat veel in het ongewisse blijft. Laat de lezer het maar invullen.
Prachtige slotzin en het woordenspel met 'oplaaiend vuur' en 'brandschoon' is ook fraai.

Lid sinds

9 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker

Fraai hoor. Ik houd persoonlijk van verhalen met veel dialoog, als daar tenminste een hoop tussen de zinnen gebeurt. En dat gebeurt hier. Mooi, stil, intens. Ik vond eerst dat iets te vaak tabula rasa genoemd aan het einde naar mijn smaak, maar dat verdween bij tweede lezing al :)

Lid sinds

2 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi geschreven, een fijne dialoog. Het leest lekker vlot. De op een na laatste zin vind ik erg goed. Verder ben ik nu toch wel nieuwsgierig naar het verhaal over haar vader...

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dank voor jullie reacties.

@Fief, je brengt me wel aan het tobben. De tweede maar geeft voor mij de steeds herhalende onbegonnen (figuurlijke in dit geval) handeling aan van het gladstrijken. Haal ik die maar eruit, dan voelt het hopeloze minder sterk. Vervang ik de eerste maar door toch (o.i.d ) dan moet de bijzin wat meer aangepast en verliest het ook kracht. Maar tja, twee maren zo kort op elkaar ... ik snap je wel.