Was Robert nu maar meteen naar het toilet gegaan, daar had hij mogelijk Jonas aangetroffen. Maar mijn interpretatie van de clou is vast teveel van de pot gerukt. Verder, graag gelezen. 

Poeh, ik moet heel veel moeite doen om te ontdekken wat ik lees. Veel info, gedetailleerd en ook, zo lijkt het, niet allemaal relevant (moeder, gebroken hart, ziekenhuis). Robert, Jonas, moeder en plotseling een vader. Hoe, wat, waar? Het kan een keuze zijn, maar als ik die eerste alinea drie keer moet lezen om te snappen waar ik ben met wie, dat lijkt me niet de bedoeling.

Dat belooft een spannend verhaal te worden.
Ik begrijp je bedoeling, ik heb iets dergelijks ook eens gedaan als grapje bij de ukv's, maar daar zijn de regels zeer streng en word je zeker gecontroleerd of je de 99 woorden niet voorbij bent. Hier zal het niet bij iedereen overkomen en dan blijft er weinig meer van over dan een onaf verhaal met veel losse eindjes en plotgaten. Daarbij mist het de noodzaak, wat nog eens versterkt wordt door overbodige zinnen en infodumps en bijzaken die weinig toevoegen of ondersteuning bieden aan de ontwikkeling van een plot. Zij maken de clou ongeloofwaardig, omdat zonder verspilde woorden er best een heel verhaal uit had kunnen komen.

‘Mag ik misschien gebruik maken van het toilet?’ [...] De vader antwoorde bedeesd: ‘Ga je gang jongen, je weet de weg.’

Ik moest de eerste alinea een paar keer lezen om te doorgronden. De laatste twee zinnen sluiten - weet ik nu - aan bij de eerste, maar ze worden zo ernstig uit elkaar getrokken, dat ik aangekomen bij de laatste zinnen de eerste zin al kwijt ben.

Nog wat puntjes:

• rechercheursequivalent > dit dekt niet goed je bedoeling. Zeg gewoon 'politietaal voor ...'
• Jonas, zijn beste maat was > komma na maat
• een gebroken hart syndroom > gebroken-hart(-)syndroom
• De vader antwoorde bedeesd > antwoordde

Ik ben overigens wel benieuwd hoe dit verhaal afloopt.

Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties. Een hoge informatiedichtheid, die me al snel doet duizelen en later in het verhaal ook geen plek of bedoeling lijkt te krijgen.

Het uitgangspunt vind ik mooi, maar ik zou teruggaan naar de kern: wat beweegt de hoofdpersoon precies en vooral, wat wil je werkelijk vertellen? Het lege einde komt dan ook sterker naar voren.

De vondst met het lege blad en de printer die een document in de wachtrij heeft, is knap. Waarom je het verhaal niet mooi afsluit, blijft een raadsel dat me irriteert ;)

GG!

Ja, Jascha, dat is een valkuil waar we als schrijvers allemaal in kunnen trappen. Daarom is het ook zo fijn respons te krijgen van lezers. Als wij het opschrijven, weten we natuurlijk wat we willen zeggen, en dat kan vaak leiden tot een blinde vlek.

Volgens mij moet het gebrokenhartsyndroom zijn en vooralsnog geven taaladvieswebpagina's mij hierin gelijk, maar je krijgt er nu zelden nog de handen voor op elkaar. Verbindingssstreepjes die eigenlijk bedoeld zijn ter voorkoming van klinkerbotsing, worden meer en meer ter verduidelijking ingezet, naar mijn idee. Afijn, dat mag, maar los schrijven niet, dat kan eigenlijk alleen bij Tweede Kamerlid en bij namen, zoals Blijvend Applaus Prijs.

Probleem is dat veel woorden die aan elkaar moeten geschreven worden door de 'Word' controle als fout worden aangeduid en bij de zogenaamde correctie staan ze weer los van elkaar. 

Leuk geschreven! Ik ben nu wel benieuwd wat er met Jonas gebeurd is en of Robert de zoekactie op eigen houtje doorzet. 

Stond er echt niets op het A4? Was het slechts een cliffhanger? Of zat je al aan de 300 woorden? :P

Hoi Jascha, ik vind het ook een lastig verhaal. Je zet me op het verkeerde been met de politietaal. Je hebt al de nodige opmerkingen gehad en sluit ik me bij aan. Ik ben ook heel benieuwd naar wat achter de dubbele punt op het eind zou moeten komen. 

Een verhaal verdient een afronding, een kort verhaal zeker. Een open einde is prima, maar dan moet het naar mijn idee door de lezer wel in te vullen zijn door wat de schrijver heeft verteld. Nu krijgen we alleen wat vage informatie en moeten we maar raden wat er is gebeurd. Musonius gaf het ook al aan.

De eerste alinea kan een stuk korter door de zinnen wat strakker te schrijven en de extra info korter te houden. Breng het terug naar de essentie, dan hou je genoeg woorden over om het verhaal af te ronden. De eerste zinnen zijn leuk bedacht, maar waarom zou iemand zo moeilijk doen bij de vader van zijn beste vriend, hij wist de weg toch? En wat de moeder precies mankerrde, is ook niet relevant. Bijvoorbeeld:

‘Mag ik misschien even op zijn kamer kijken?’ Jonas, Roberts beste maat, was al twee dagen spoorloos na een verontrustend appje waarin hij aangaf dat hij in de shit zat. Jonas' moeder was letterlijk bijna gestorven van verdriet. De vader antwoordde bedeesd: ‘Ga je gang jongen, je weet de weg.’ Hij keek niet eens op en zat als een zielig hoopje in de fauteuil naar de grond te staren.

Wat een spannend verhaal en zoals ik nu de herschreven versie lees vind ik het einde duidelijk: de plaats van ontmoeting is aangegeven.