Vivian, ik merk dat je al meer dan twee jaar lid bent van het forum en als dit jouw eerste pennenvrucht is kan ik niet anders dan je aanmoedigen. Veel collega forumleden noemen mijn stijl wel eens nostalgisch en dat is precies wat ik ook bij deze tekst voel. In het begin denk ik als lezer dat de HP een jong meisje is dat haar poëziealbum bovenhaalt om er iets in te schrijven. Al snel krijg je door dat het om een oudere dame gaat die met veel heimwee terug kijkt naar vroegere tijden maar wiens geheugen haar in de steek laat. Helaas erg waarheidsgetrouw. Graag gelezen. 

Wat een prachtige, ontroerende invulling van de opdracht. Mooi gedaan!

Tussen danste en blijft (tweede alinea) mag een komma.

De zin: Mijn dagboek, een naslagwerk van mijn leven voor als ik het zelf niet meer weet. vind ik iets te veel van het goede. Deze mag er van mij uit.

Ik sluit me aan. Heel mooi klein verhaal, zeker niet nostalgisch overigens, maar met rake, ware woorden beschreven wat de licht-dementerende voelt (denk ik). Dit:

Ik voel dat ik er bijna ben, maar dan hoor ik geklop en het piepen van de deur. De vage herinnering ontglipt me.

Bijzonder mooi.

Eens ook met de opmerking van Musonius: die zin hoeft niet, ik voel dat zelf wel.

Hoi Vivian, mooi bedacht en beschreven. De lege pagina's zullen meer en meer worden. 
Ik sluit me aan bij Musonius en Raymond wat betreft die ene zin. 

Inderdaad mooi gedaan. Die subtiele zaken zoals de geur, die de hoofdpersoon terugbrengt naar vroeger; sterk.

Ik kon me wel verplaatsen in de hoofdpersoon en haar (rouw) verdriet.

Goed gedaan hoor! Welkom

GG!

Welkom. Mooi omschreven die mijmeringen, zonder dat het overdreven sentimenteel wordt. Ook sterk dat je in het verhaal al proeft dat het symbool staat voor de lege pagina, maar dat je het pas letterlijk noemt in de laatste zin.

Mooie show-don't-tell en fijn geschreven.