Dag WS75. Dank voor je verhaal. Om kort te gaan: ik vind je vondst geweldig. Ik heb geen zin, dus ik heb een zin: prachtig idee. Helaas verlies ik mijn interesse door wat je er allemaal omheen schrijft. Veel van je tekst is een overweging of gedachte van wat hij is en wat hij doet en waarom. Dat is een stuk minder interessant dan zijn acties beschrijven, die datzelfde ook duidelijk kunnen maken. En dat zou de tekst verlevendigen. Als je dan uitlegt wat er met het zinnetje is, doe je dat met zoveel woorden en uitleg, dat ik het liever zelf had willen uitvinden. Als je me een suggestie had geboden, die de clou niet direct benoemt, had ik jubelend deze opdracht op de valreep nog kunnen beëindigen met jouw schrijven. Maar onder andere met deze zinnen:

Want terwijl hij schreef dat hij geen zin had, creëerde hij juist diezelfde zin! Hij had wel degelijk, letterlijk, letter voor letter een zin geschreven! 

...doe je dat teniet. Helaas, want mijn eerste opmerking is een felicitatie: de creatieve vondst vind ik heel erg goed. Net als de laatste zin als terugkeer naar de status quo, overigens.

Hoi WS75, ik vind je gedachtegang origineel gevonden, maar de grote hoeveelheid schrijven, schrijf, schreef, zin, zinnetje en combinaties met "zin", bevordert de zin om te lezen niet echt en dat is jammer. 

Waarom Schrijver met een hoofdletter? Als je het over de schrijver hebt, mag het met een kleine letter. Haal je "de" ervoor weg, dan maak je er een eigennaam van en dan zou wat mij betreft de hoofdletter wel gerechtvaardigd zijn. 

Maar daar stopte het niet. Want terwijl hij schreef dat hij geen zin had, creëerde hij juist diezelfde zin!  ---> "want" is hier een voegwoord en hoort achter een komma te staan. Je kunt een woord als want vaak ook probleemloos weglaten. Met "want" kondig je alleen aan dat er een verklaring komt. De zin zoals hij er nu staat, leest ook zonder want als een verklaring. 
Maar daar stopte het niet. Terwijl hij schreef dat hij geen zin had, creëerde hij juist diezelfde zin! 

Hoi WS75,

Het mooie van je verhaal zit -uiteraard- in het staartje, maar de aanloop ervan is voor mij net iets te vermoeiend. Je probeert die vermoeidheid te laten zien door op meerdere momenten en manieren te benadrukken dat een schrijver nou eenmaal moet kunnen schrijven. Maar de herhaling van 'schrijven' en woorden die daarop lijken en ook de zinnen die datzelfde concept steeds benadrukken wordt op den duur te veel van het goede. 

Op diezelfde manier schrijf je over het aha-moment van de schrijver en dat leest iets vlotter, omdat de schrijver ook een beter humeur heeft, door zijn besef. Maar het zou vlotter zijn geweest als je om dat te weerspiegelen juist in korte, zinnen te schrijven die niet meer verklaren. Het kwartje is immer gevallen, dus je kan ook als zodanig schrijven:
Dat is 'm! Daar staat-ie. De zin! 'Ik heb geen zin' is een zin' (Enkele of een paar van deze (soortgelijke) varianten.)

Omdat je verhaal uiteindelijk naar een creatieve talige vondst gaat die wel een goede opbouw daarnaartoe heeft, leest je tekst wel belonend. 

Een goede opzet, waar je met een paar aanpassingen iets heel moois van kan maken. 

Groet, 

Nadine