Het papier staat vol doorhalingen en Google liet me weten dat hij geen opties meer heeft. Zijn laatste suggestie was: Je kunt het heen en weer krijgen, maar dat dekt de lading bij lange na niet.

Ik heb ... ik bedoel: mijn hoofdpersonage heeft sinds twee jaar een relatie met Karel. Hij is getrouwd, maar zijn huwelijk is eeuwen geleden al op de klippen gelopen. Althans dat zegt hij steeds, maar op de een of andere manier kan hij de knoop niet doorhakken en ik ... uh ... mijn hoofdpersonage dus, vermoedt dat het familiekapitaal van zijn vrouw daar iets mee te maken heeft. Karel is een man die aan een zekere levensstijl is gewend en daar moeilijk afscheid van kan nemen.

Het voelde als een mokerslag toen zij hem een week geleden innig gearmd door de stad zag lopen met zijn vrouw. Hij draaide bewust zijn hoofd weg – ze zag het wel – en nu is ze er echt helemaal klaar mee.
Ietwat beneveld door overmatig drankgebruik, wil mijn hoofdpersonage Karel laten weten dat hij de rambam kan krijgen, dat ze beter verdient dan aan het lijntje gehouden te worden, maar ik kan de woorden niet vinden om haar statement kracht bij te zetten.

Om even afstand te nemen, besluit ik een rondje over de markt te maken. Daar tref ik twee dames die staan te keuvelen bij de kraam van een groenteman. Nou ... gezien de rauwe taal die ze bezigen, zouden ze beter bij de viskraam passen.
‘Het is een klerelijer!’
‘Klerelijer? Jaan, hij is godverdomme krapuul van de bovenste plank. Waarom pik je die loze beloftes nog steeds?’
‘Wat moet ik anders?’
De groenteman heeft het gesprek blijkbaar ook meegekregen. Als hij Jaan haar de tas met gezonde inhoud overhandigt, doet hij niet zuinig een duit in het zakje.
‘Je mot ‘m zeggen dat ie de tyfus ken krijgen en op ken rotten.’
Naarstig ga ik in de krochten van mijn handtas op zoek naar een pen. In hanenpoten schrijf ik vervolgens op de achterkant van een verdwaalde kassabon de zin waar ik zo naar op zoek was.