“Beste man, u bent niet overspannen of depressief, dit is gewoon een simpel gevalletje schrijfhik”, zei de huisarts. “In goed Nederlands: geen burn-out, maar een writer's block”
“O, ik … ik … maar hoe …” – de schrijver zocht naar woorden – “En nu?”
De arts lachte geruststellend. “Maakt u zich geen zorgen, uw talent is verwaarloosbaar en in een land dat meer schrijvers dan lezers telt, zult u niet gemist worden.”
De schrijver vloog uit zijn stoel en zijn slof. “Dokter, dit is een serieus probleem. Ik eis een behandeling.”
“Goed, goed!” De dokter wuifde de schrijver zijn stoel weer in. Hij opende een website voor amateurschrijvers, zocht een verhaal uit en draaide het scherm naar de patiënt toe. “Kunt u reageren op wat u hier leest?”
De schrijver las. Hij wees op verkeerd geplaatste komma's, oppervlakkige personages en plotgaten.
“Fijn, u heeft in elk geval niet de ziekte van Papillon: het onvermogen om te reageren op andermans pennenvruchten”, sprak de arts, “Ik zou zeggen: stort u zich op polemiek. Of doe wat alle mislukte schrijvers met zelfkennis doen: word recensent.”
De schrijver schudde het hoofd. “Ik wil niet parasiteren op het werk van anderen. Ik wil gewoon goed kunnen schrijven.”
Dat kon u voorheen ook niet, dacht de arts. Wat haatte hij deze beroepsgroep van hooghartige, zelfingenomen, dikdoenerige, alfabetweters. Hij zou er niet om rouwen als het boekenbal getroffen werd door een dodelijke virusuitbraak.
“Wat heeft u de laatste tijd wel kunnen doen?”
Aarzelend haalde de patiënt een notitieblokje uit zijn zak en legde het de geneesheer voor. Deze zag een reeks onsamenhangende woorden, ongrijpbare gedachteflarden en onoplosbare beeldspraken.
“Kijk,” – de arts tikte op het blok – “als u dit nu op papier zet met veel witregels ertussen, als u de zinnen volstrekt willekeurig afbreekt en u zich niets aantrekt van interpunctieregels ... Mijn advies: laat proza even voor wat het is en richt u zich op de moderne poëzie.”
Dolgelukkig vertrok de patiënt.
De arts staarde naar zijn aantekeningen van het gesprek. Een flauwe glimlach speelde om zijn mond. Voor vrije verzen en doktershandschrift gold hetzelfde: ze zijn totaal onleesbaar.