Er gaat niets boven de natuur, de bergen of de bomen die de zonnestralen doorlaten als de zon laag staat, zei hij eens. En niemand kan dat zo subliem schilderen als William Turner, voegde hij eraan toe. En ik keek diep in zijn bruine ogen die even trouw zijn als een hond. Hij heeft iets betoverends. Zijn warme stem overspoelt de stilte in mijn hart, uren kan ik naar hem luisteren met zijn stem zo zoet als honing. In het diepste vertrouwen vertelt hij mij midden in de nacht wat hem dwars zit. Over zijn angsten en depressies die een strop om zijn nek vormen, en ik luister dan naar hem. Uren verstrijken als hij vertelt over kunst en literatuur met de grootste passie in zijn stem. Dan lichten zijn ogen op als de zon die door de wolken breekt en is die schittering te zien waar ik zo hopeloos verliefd op ben geworden. Zijn passie voor het leven is als de kleuren op een schilderij, diep gelaagd en vol van betekenis. Film en fotografie is zijn grootste talent. Betoverende zonsondergangen, uitgestrekte landschappen, het stadsleven en zijn eigen leven. O zijn leven, dat zoveel mooier is dan het mijne. Het is de betovering die mij meevoert in het verlangen steeds meer van hem te ontdekken. Ik wil hem ten diepste doorgronden. Zijn leven is als de sterren die aan hemel schitteren; zichtbaar maar ongrijpbaar. We denken de grootsheid van het heelal te kunnen bevatten, omdat we kunnen zien dat er leegte tussen de sterren is. Maar we komen bedrogen uit, omdat de afstand tussen de sterren ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Het zijn de sterren die schitteren, maar daar tussenin ligt oneindig veel eenzaamheid. Als ik ‘s avonds naar bed ga en hij naast mij ligt, verlang ik vurig naar zijn warmte, maar als het op intimiteit aan komt houdt hij zich afstandelijk. Zijn stem is echter genoeg om mij in slaap te sussen, maar als ik dan mijn telefoon uitdruk met het knopje aan de zijkant is hij plotseling verdwenen en lig ik alleen in het donker tussen de sterren in de oneindige eenzaamheid.