Twee waterdruppels kijken naar een makker die tegenover hen van een blad glijdt.
‘Wat stellen we eigenlijk voor?’ mijmert de een. ‘Kijk naar hem. Hij is waarschijnlijk al verdampt voor hij de grond raakt. Als hij het heelhuids haalt, lest hij de dorst van hooguit een paar mieren, een bij of een ander klein onderkruipsel. In zijn uppie is hij nietig en onbeduidend. Met enkel hem krijgen ze geen vlek weggepoetst, onder zijn gewicht zal hooguit een bloemblad buigen.’

‘Zo had ik het nog niet bekeken, maar met zijn allen bij elkaar laten we rivieren stromen, zorgen we voor verkoeling na een zinderende hitte en laten we het stof verdwijnen. Verzameld in een glas zijn we dorstlessend en verkwikkend. Daarnaast vermaken we mens en dier met sport, spel en ontspanning. We geven en zijn het leven.’

‘Dat klopt. Onze relatie met alles wat leeft, is ambivalent. Verzamel ons in een emmertje en we staan garant voor plezier of een grote schoonmaak. Na een warme periode worden we verwelkomd, maar vallen we te vaak en te lang dan worden we verfoeid en gehekeld.’
‘Wat je zegt. Toch wordt onze kracht zwaar onderschat. Eeuwen geleden creëerden we al ravijnen en verschoven we zelfs hele werelddelen. We bedekken nog steeds zeventig procent van de aarde. In grote getalen is onze kracht niet te overzien.’

‘Zou de mens weten dat er aan vooruitgang ook een keerzijde zit?’
‘Het begint volgens mij langzaam tot ze door te dringen. Ze moeten wel, kijk maar naar de gevolgen van het veranderende klimaat. In toenemende mate zorgen we voor overlast en verwoesting. Ze moet iets ondernemen voor het te laat is. Ooit lieten we de emmer spreekwoordelijk overlopen, tegenwoordig laten we het letterlijk overstromen.’

‘Genoeg gezeurd, ik neem een duik. Ga je mee?’
‘Jazeker, samen staan we sterk.’