#471 Een onbeduidend leven

Haar tijd op Aarde was onbeduidend geweest. Geen ruimte voor liefde, plezier, vriendschap of hoop op een ander of beter leven. Ik had verwacht dat ze zo iemand zou zijn die wekenlang dood in bed zou liggen liggen en pas werd gevonden als buren een melding gingen maken van de stank. Ik liet er mijn nutteloze gedachten nog een tijdje over gaan in de wachtkamer waar ik zat op een geel plastic stoeltje tegen een witte muur aan. Ze hadden mij gebeld van het ziekenhuis en dat moment had ik nog een sprankje hoop dat ze de slopende ziekte die haar van binnen opvrat had overleefd.

In mijn gedachten zag ik haar liggen op haar bed.Grijs en opgezwollen met zoemende vliegen om haar hoofd heen. De deur zwaaide open en een brancard werd binnen gereden. Ik wreef mijn handen bevend over mijn gezicht. Ze was al bijna een skelet geworden. Het litteken op de schedel viel op waar ze hadden geprobeerd de tumor nog te verwijderen. Medelijden vervulde me, ook omdat ze niet hadden geprobeerd haar presentabel te maken.Een man kwam met een klapper aanlopen met daarop een formulier.
'Als enige familielid heb ik uw handtekening nodig. '
'Waarvoor, ' stotterde ik.
'Uw nicht heeft besloten voor ze kwam te overlijden haar lichaam aan de wetenschap te schenken. Als u hier en hier even wilt tekenen. '

Buiten sloeg de regen me in mijn gezicht. Ik trok de kraag van mijn jas op en liep naar de bus. Een glimlach gleed over mijn gezicht. Nooit verwacht dat ze die stap zou maken. Toch nog niet zo onbeduidend...