In hartje Antwerpen bezoek ik met mijn tienerdochter haar hoogbejaarde overgrootmoeder. Hoe ze het aan boord had gelegd wist niemand, maar ze was er in geslaagd om in nachtgewaad het rusthuis te ontvluchten. Bij de tramhalte merkte een attente heer haar op en bracht haar terug naar de instelling. Aan haar achterkleinkind toont ze de XL reserve onderbroek in haar handtas en zegt:  ‘Moet je altijd bijhebben, meisje, als je op stap gaat.’

Mams, een andere oma en haar man zaliger waren verwoede zeilers. Ooit voeren wij mee op hun zelfgebouwde zeilboot op de Westerschelde.  Maanden later kreeg ik van Mams een pakje toegestuurd. Het bevatte de gewassen en gestreken onderbroek die ik op de ‘Blub’, hun zeilschip, was vergeten.

In de humor heeft het onbenullige kledingstuk het zelfs geschopt tot een eigen genre: de onderbroekenlol. Het is een verzameling van grappen die zo flauw zijn dat men niet anders kan om ermee te gniffelen. Een van die grappen was populair op school waar de paters nog soutanes droegen. Een pater had een uitzonderlijke dubbele kin. Wij beweerden dat  hij zijn soutane oprolde en onder de kin hield bij het rechtstaand plassen en aanverwante bezigheden.

We laten in het midden of het een legende is of de naakte waarheid dat een echte Schot niets onder zijn kilt draagt. Gelukkig voor de zwaargeschapen Schot is de minirokmode nooit tot hun traditionele klederdracht doorgedrongen.

Ooit was er de pantalette  met lange pijpen en kantjes maar met een open kruis voor het plassen. Deze ‘snelzeikers’ waren zeer geliefd door arbeidsters die lange tijd op het veld werkten. Sindsdien zijn de onderbroeken almaar lichter, korter en pietepeuterig klein geworden.