(Ik beken, honderd woorden te veel, maar dit verhaaltje moest eindelijk een keer verteld. Mijn excuses. Eigenlijk is het einde nog steeds een beetje afgeraffeld vanwege de lengtebeperking, maar hopelijk werkt het nog voor de lezer. In ieder geval mijn oprechte dank voor het lezen. Ostinato)

De woensdagochtend begon met rekenen. De zon was al heet en alle ramen stonden open. Er stond een heel klein beetje wind maar het klaslokaal was benauwd. Jurre was blij dat hij een korte broek en sandalen aan had. Hij zag zweetdruppeltjes glinsteren op het voorhoofd van meester Karreman. De meester keek zijn kant op en Jurre boog zich snel weer over zijn staartdeling, maar werd opgeschrikt door een gil achter in de klas.
“Meester! Wespen!”
Er viel iets. Jurre keek om. Sjoukje en Rita waren opgesprongen. Sjoukjes stoeltje lag op de grond. Andere kinderen gilden en wezen. Er zoemde iets langs Jurres hoofd. Het geluid deed zijn haren rechtop staan. Hij sprong ook op en opeens was de hele klas in beweging. De kinderen troepten samen bij het bureau van meester Karreman. Die stond zuchtend op. Hij liep naar de plek waar de wespen rondzoemden.
“Ze komen af op de appels in jullie tafelvakjes. Oké, iedereen, pak je appel en leg hem achterin de klas op de kast. Dan blijven die wespen achterin. En snel weer aan het werk.”
De kinderen deden wat de meester zei en gingen verder met hun staartdelingen. De wespen bleven inderdaad achterin de klas.

Om tien uur ging de zoemer voor het speelkwartier. Jurre liep naar achteren. De kinderen pakten hun appels van de kast, op hun hoede voor de wespen. Jurre fronste zijn wenkbrauwen. Zijn appel, een dikke rode met gele vlekken, lag niet op de kast. Hij liep naar de meester. Die legde wat uit aan Gerda.
“Meester, mijn appel is er niet.”
“Even wachten, Jurre, ik ben bezig. Kijk nog maar eens.”
Jurre haalde zijn schouders op en liep weer naar de kast. De meeste kinderen hadden hun appel al gepakt en er lagen nog maar een paar. Geen rode met gele vlekken. Terug naar de meester. Gerda en meester Karreman hadden allebei een rood hoofd en de meester klonk bozig.
 Jurre haalde diep adem en zei:
“Hij ligt er echt niet tussen, meester.”
“Jurre, wegwezen nou! Beter kijken. Hij ligt er wel. Pak je appel en ga naar buiten.”
Op de kast lagen nu nog maar drie appels. Eentje was rood, en best dik. Hij had één geel vlekje. Dat moest hem dan wel zijn. Jurre pakte de appel en ging naar buiten.

Toen Jurre de klas weer binnenkwam stond Anne te huilen bij het bureau van de meester. De meester stond naast haar, een hand op haar schouder, en keek ernstig naar de binnenkomende kinderen. Die gingen stilletjes zitten. De meester schraapte zijn keel.
“Iemand heeft Annes appel gestolen.”
Jurre wist niet precies wat er gebeurde, maar het was alsof iemand keihard in zijn hart kneep.
“Ik geef geen les aan een dief. Dus. Wie heeft Annes appel gestolen?”
Niemand zei iets. Achterin de klas was nog steeds gezoem te horen.
“Niemand? Zeker weten? Dan weet ik het goed gemaakt. We gaan de rest van de ochtend strafregels schrijven. En als de dief niet bekent, moeten jullie ook nablijven. Pak pen en papier en schrijf op: ‘Ik ben een lafaard als ik niet durf toe te geven dat ik iets heb gestolen.’ Om te beginnen honderd keer.”

Die woensdag kwam Jurre bijna een uur te laat thuis voor het middageten. Hij viel zijn onthutste moeder huilend in de armen en riep: “Ik heb het niet gedaan!” Toen hij de volgende dag voor het speelkwartier zijn dagelijkse appel uit zijn tafelvakje wilde pakken, zag hij twee appels liggen. Een daarvan, een dikke rode met gele vlekken, gooide hij met een grote boog over het hek van het plein. Maanden later werd op verjaardagen nog gesproken over het appelincident en pas toen hij achttien was durfde Jurre aan zijn moeder te bekennen dat hij Annes appel had gestolen.