#470 Goede tijden, slechte tijden

Tijdens bijeenkomsten van familie of vrienden gaat het al snel over allerlei belevenissen op de schoolbanken.

“Weet je nog”, vraagt mijn zus, “ in november kraakte het van het vriezen en in december lagen de wegen spekglad na de eerste sneeuwvlagen. De Sint die toen aan huis kwam, droeg stevige stapschoenen, geen met goud bestikte muiltjes die paste bij zijn schitterende outfit.”
“Schitterend, inderdaad, wij hadden de heilige man nagekeken. Kijk, riep jij, hij schijnt in het licht van de straatlantaarns.”
“Later bleek het maar een schijnheilige, toen we te weten kwamen dat het de schoolmeester was.”

Adolf, onze leraar Nederlands, was een rare snuiter. Wanneer iemand in de klas niet oplette, schreef hij een cijfer op het bord en bedekte het met zijn hand. Wist je niet welk getal het was, moest je als straf het overeenkomstig aantal keren alle vervoegingen van een werkwoord overpennen. Klasgenoten toonden het cijfer met hun vingers achter de rug maar dat was meestal opzettelijk het verkeerde. Heerlijk, toen wij op het einde van het schooljaar een bericht stuurde aan Adolf. Grijnzend schreven we hoezeer wij hem zouden missen en hoe goed wij hadden opgelet tijdens zijn lessen:

Zo goed hebben wij ons ‘gevoegd’ tijdens uw taalles:
De verleden tijd van ‘komkommersla’ is  ‘kwamkwammersloeg’.
Vervoeging van ‘het onderspit delven’ in de eerst persoon meervoud:
Wij delven het onderspit.
Wij dolven het onderspit.
Wij hebben Dolf ondergespoten.  

Laten vernamen wij dat hij bij het lezen van onze boodschap bulderde van het lachen en vertelde: “Zo spitsvondig mijn leerlingen, dat ze dolf met een hoofdletter schreven.”

Mijn klasvriend had een nieuwe speelkameraad die naar onze school ging komen.
“Hoe heet hij?” vroeg ik.
“Jean-François Kervijn de Merendree.”
“Wow, is hij dan van adel?”
“Denk ik wel, zijn familie bezit een heus kasteel in het dorpje Merendree in Oost-Vlaanderen.”
Vóór de komst van jonkheer Jean-François gaf onze schoolmeester wat duiding bij het gebeuren.
“Bij familienamen wordt naast ‘de’ of ‘van’ ook ‘in’ gebruikt. De beroemde Oostenrijkse keizerin Elisabeth, beter bekend als Sisi droeg de titel ‘Hertogin in Beieren’  om onderscheid te maken met de Van Beierens, die de toenmalige heersers van het koninkrijk waren. De veel voorkomende tussenvoegsels ‘de’ of ‘van’, met of zonder hoofdletter, hebben niets te maken met het behoren tot de adelstand. Ze betekenen evenmin dat je uit een begoede familie stamt.”
Achteraan in de klas zuchtte Fransje Derijcke teleurgesteld: “Dus, toch niet.”

“Waren jullie vroeger ook zo onhandelbaar op school?”
“Mogelijk, maar bij ons lag het eerder aan de sadistische neigingen van de leerkrachten.”
“Vertel.”
“Is het normaal dat een dactyloleraar je vingers bewerkt met een ijzeren regel en dat er wel eens een veger voor het krijtbord tegen je hoofd knalt?”
“Hoe reageerden de ouders?”
“Wie het er over had, kreeg thuis nog een extra pak rammel.”
“Wat dreef die beulen tot zulke wandaden?”
“Dat zullen wij wellicht nooit weten maar nu ze overleden zijn, is het leuk aan hen terug te denken, kermend en brandend in de hel. “