#467 - De Verloren Geheimen

"De meest ingewikkelde magische formules en spreuken. Je was vertrouwd met elk, om ze nu, op mijn oude dag, vervolgens allemaal te vergeten.” Hij bladert peinzend door de vergeelde pagina's van zijn aantekeningenboek. "Waarom heb je zoveel kostbare tijd geïnvesteerd in de zoektocht naar eeuwige jeugd, terwijl mijn geest de vele verstreken jaren nauwelijks nog kan bijbenen?"

Zijn hand pauzeerde terwijl hij staarde naar een kunstzinnige schets. Voor een leek onthulde de schets een samenspel van talloze cirkels en vormen, die op een duizelingwekkende wijze met elkaar leken te versmelten. "Wacht eens even,” Met zijn vinger klopte hij op de pagina. “Wat als ik…,” Een plotselinge golf van inspiratie overspoelde hem in een kort, maar opvallend helder moment.

Terwijl zijn blik zich op het complexe patroon in zijn aantekenboek richtte bewogen zijn handen als vanzelf. Een ritme dat, net als de pijn in zijn heup, in de loop der jaren was ingesleten. Stralen van ijzig blauw licht ontsnapten als betoverende glinsteringen van zijn vingertoppen en vormden prachtige lijnen die zwevend in de lucht bleven hangen. Als overmatige inkt die uit een pen vloeit, kronkelden de lijnen met sprankelende uitlopers.

Nadat hij met uiterste precisie het kunstzinnige schetswerk tot leven had gewekt, klapte hij zijn handen krachtig op elkaar. In een felle flits transformeerde het patroon, waarvan eerst de inkt langzaam leek weg te druipen, plotseling in een strakke formatie. Hij sloot zijn ogen en fluisterde woorden in een onbegrijpelijke taal, terwijl een krachtige windvlaag door de ruimte suisde. Voorwerpen vlogen van de tafels terwijl de inhoud van de boekenkasten naar beneden tuimelden.

De verloren kennis, die hij dacht voorgoed te zijn vergeten, overspoelde zijn gedachten op het moment dat zijn geheugen bevrijd werd uit de eeuwige gevangenis. Een uitbarsting van magie liet zijn gewaad wapperen. Zijn blik sprong wijd open en gleed nerveus over de vele ontstaande druppels inkt die hem omcirkelden. "Oh, nee... welke dwaze daden heb ik begaan!?"

Al was het slechts een kleine vleug magie, op het moment waarop hij het gebruikte om iemand te helpen, verbond hij zich voor altijd met die persoon. Oorspronkelijk waren het talloze schitteringen, onzichtbaar voor het oog, maar nu hadden ze zich gevormd tot vele tastbare druppels. Met een knip van zijn vingers spatten ze uiteen waardoor de emoties die ze vasthielden vrijkwamen. Een verkeerde teleportatie, een mislukte liefdesspreuk, een vervloekt voorwerp. Het waren vele fragmenten van betoveringen die voorbij raasden met de meest dramatische afloop. Zelfs de simpelste betoveringen wist hij te verprutsen.

Hij struikelde over de boeken terwijl hij zich naar het raam begaf. Daar aangekomen, aanschouwde hij een overwoekerde wildernis, waarin bomen waren uitgegroeid tot proporties die zelfs zijn toren overschaduwden. "Oh lieve help," sprak de tovenaar uit, terwijl hij het luik voorzichtig dichtsloeg en het met een klein slotje voorgoed leek te verzegelen. “Dat is iets te veel uit de hand gelopen magie voor vandaag.”

"Iets nemen om iets te kunnen geven, dat was tenslotte de theorie van zijn magie. Maar om zijn dwaze daden te kunnen herstellen, had hij iets buitengewoon krachtigs nodig. Hij begon tal van perkamentrollen te vullen met de meest ingewikkelde sommen en magische formules, tot hij tot de conclusie kwam: 'Het volledig herstellen is misschien niet mogelijk, maar het stoppen ervan is al een goede start.'"

"Maar wat is krachtig genoeg als medium?" Bedacht de tovenaar zich terwijl hij met een schrijfveer tussen zijn vingers speelde. "Generaties lang de machtigste tovenaar van het land." Een klein glimlach verscheen op zijn gezicht. "Genoeg materiaal om ruim na mijn dood uit te groeien tot een heuse legende." Hij brak de veer. "Maar wat heb je daaraan als die overwoekerde natuur alles en iedereen in gevaar brengt?" Met een dreun sloeg hij zijn vuist op tafel. Hij wist nu precies wat hem te doen stond.

"Mijn dwaze daden naderen hun einde, waarbij ik onbedoeld de mensheid pijnde."

Zijn eerste spreuk, was niet meer dan een zachte bries en stond in schril contrast tot de nu ontembare magische storm die de toren en haar omgeving omhulde. Als een bezetene schilderde hij opnieuw de ijzige blauwe patronen, waarbij de lijnen kronkelden en groter werden dan ooit tevoren.

"Laat hun mijn daden vergeten, enkel en alleen voor mijn geweten."

Langzaam verschenen er drie patronen, die als een mechanisch wiel begonnen te draaien. De eerste cirkel was bescheiden en omringde alleen hemzelf, de tweede cirkel werd ruimer en de derde was zo gigantisch dat deze zich zelfs tot ver buiten de toren uitstrekte.

“Alles zal mij nu voor eeuwig bijstaan, maar voor de anderen zal mijn legende vergaan.”

Hij klapte in zijn handen, waarna de buitenste cirkel als vuurwerk van blauwe energie uit elkaar spatte. De grond rilde door de schokgolf zo heftig dat zelfs het dak van zijn toren werd weggeblazen. Het schouwspel herhaalde zich nog tweemaal, totdat alleen een zwevende magiër overbleef, omringd door puin en ontwortelde bomen. "Nou, laten we maar weer opnieuw beginnen," zuchtte de tovenaar terwijl hij terug op de grond stond. “Misschien is het verstandig om deze keer een leuke metgezel te vinden om mijn avontuur mee te delen,” overwoog hij, terwijl hij zijn achterhoofd krabbelde. “En wellicht niet heel onbelangrijk, om me in het vervolg te behoeden voor dit alles…” Hij boog zich naar zijn aantekeningboek dat tussen het puin lag, klopte het af en trotseerde de wildernis. “Tot die tijd heb ik nog heel wat recht te zetten.”

Verbeterde versie