Bij het krieken van de dag wist Houston dat hij ging sterven. Jaren lang had hij zich op deze dag voorbereid, nadat hij was veroordeeld voor de dubbele moord die hij dertig jaar geleden had gepleegd.
Tot zijn grote frustratie was er een vrouw geweest die zich jarenlang had verzet tegen de doodstraf. Nu op deze dag waarop de straf eindelijk ter uitvoer zou worden gebracht had ze toestemming gevraagd hem op te zoeken in de dodencel en Houston had daarmee ingestemd.

'Waarom? '
Ze zat naast hem en een glimlach verlichtte haar gezicht. ’ Jezus is in mijn hart. Hij is gestorven voor onze zonden. Ik vind dat niemand de doodstraf verdiend. '
Houston stond op. Hij ademde zwaar en keek haar aan.
‘Weet u wel dat u mijn leven tot een hel hebt gemaakt met die Jezus van u. Ik had mij al lang geleden erbij neergelegd dat ik de doodstraf zou krijgen. Maar iedere keer werd er weer een verzoek tot uitstel ingediend. Door u. ‘
Zijn stem trilde van ingehouden woede. ‘Als u zo gek bent op die Jezus van u zal ik ervoor zorgen dat u hem vandaag te zien krijgt. ‘
Hij sloot zijn sterke handen om haar nek en wurgde haar.
'Dit is omdat je mijn leven tot een hel hebt gemaakt. '