De ‘J’ doet mij denken aan Jacques Brel en aan ‘Jojo’, de koosnaam die hij bedacht voor Georges Pasquier, zijn chauffeur, manager en boezemvriend.  Bij diens overlijden schrijft hij dit lied (dat in deze versie geen ‘zingbare’ tekst wil zijn):

Jojo,
Ik breng je met een lach deze wijn en enkele blondines.
De nacht gaat er lang over doen om weer morgen te worden.
Vanuit Saint-Cast, jouw Bretoens dorp in de dichte mist, hoor ik
hoe je zeemansliederen gromt.
Diep onder de grond, Jojo, zing je verder
Diep onder de grond, je bent er nog.

Vanavond, zoals elke avond gaan we samen de strijd weer aan.
Jij herovert Saint-Nazaire en ik het Olympia.
Achteraan op het kerkhof fluisteren wij, Jojo,over onze vergane jeugd.
We weten dat de wereld sluimert bij gebrek aan roekeloosheid.
Diep onder de grond, Jojo, hoop je weer.
Diep onder de grond, je bent er nog.

Jojo, je brengt me lachend het nieuws van hieronder.
Ik zeg je: ‘Dood aan alle idioten die nog stommer zijn dan jij.’
Helaas zien zij er beter uit dan jij.
Je kent de naam van deze bloemen, Jojo en je merkt dat mijn handen trillen.
Ik weet dat je nu huilt om uit schaamte mijn goedkope clichés weg te wimpelen.

Jojo, ik verlaat je in de vroege ochtend om wat vage dingetjes te doen tussen enkele dronkaards.
Ze zijn hun hart kwijtgespeeld  en hebben al te lang hun handen uitgestoken.
Ik ga nergens meer heen, Jojo.
Ik wentel mij in onze dromen.
Ik blijf verweesd achter, maar gelukkig ,want ik weet dat ik snel achter jou aankom.

Diep onder de grond, Jojo, ben je niet dood.
Diep onder de grond, Jojo, hou ik nog steeds van jou.