Als een paal boven water

Hij stond daar, statig en kaarsrecht, langs de kant van de grijs geplaveide weg. Hij overschouwde zijn directe omgeving alsof het zijn eigendom was. Zijn voeten stonden in het groen. De berm was begroeid met een rijk palet diverse kleuren afkomstig van even verschillende soorten lage struiken.

Alsof iedere kleur zijn eigen geur vrijgaf was de lucht rondom rijkelijk bezwangerd met deze samenstelling waarin elk aroma zijn plaats in nam.

Aan de overkant van de weg, de kant waar hij naar keek, stonden vrijwel identieke arbeiderswoningen, aaneengeregen als een rozenkrans. Ze onderscheidden zich door een diversiteit aan pastel ramen en deuren. Ook had ieder huisje, naast zijn kruisje, een klein voortuintje van enkele vierkante meter. De hofjes onthulden de karakters van de bewoners. Het breedste scala was vertegenwoordigd. Van nette over verzorgde percelen over net goed genoeg en functioneel tot de in hoge graad verwilderde exemplaren. Hij keek er over uit. Zag ze elke dag en wist wat er achter die tuintje en bont geverfde ramen en deuren leefde. Een voorbijrijdende vrachtwagen met een dubieuze lading reed door het beeld en liet een kwalijk geurtje achter dat even besluiteloos bleef hangen om vervolgens snel de vrachtwagen verder te volgen.

Het was rustig vandaag, haast een stilleven. Niet veel verkeer en de overstraatse bewoners leken solidair te zijn. Het begon zwaar te bewolken. Dikke inktzwarte wolken kwamen dreigend laag te hangen. Hij kon ze met z’n hoofd haast raken. Het was bijna avond en door het dicht wolkendek werd het vroeger donker in de wijk.

De lantaarnpaal keek nog even links en rechts langs de straat en ontstak zijn heldergeel licht.