Het is zomer. Vanop het terras van ons verblijf in de Alpen bekijk ik de bergwereld tegenover mij. De zon lijkt spoorloos verdwenen. Nooit was ik me meer bewust van zoveel tinten grijs. Ik zie enkel nog de contouren van de almen, de lagere toppen erachter en het hooggebergte in de verte, elk in een andere schakering van grijs. De naaldwouden ervoor zijn niet meer dan een zwarte vlek. Een eerder dreigend dan mistroostig landschap dat het decor van een donkere fantasiefilm zou kunnen zijn.

Even later verandert het toneel. De berghut op de kam, die daarnet nog opging in de grijze massa van het achterliggende graniet, staat in het spotlicht: een gouden blokje in een mosgroen tapijt. Maar lang duurt het niet of de hut wordt weer opgeslokt door het gesteente. De zon doorprikt enkele andere wolken, waardoor nu delen van de lager gelegen almen worden belicht. Het is een prachtig tafereel. De spot verplaatst zich daarna naar de naaldwouden, die hun donkergroene kleurnuances hebben teruggevonden. De rotsen, die voorheen één grauwe wand leken, tonen dankzij de zonnestralen hun ruwe, grillige vormen. Een waterval glinstert in het licht en brengt zo de hele bergketen tot leven.

De zon heeft de strijd tegen de wolken gewonnen. Als het avond wordt, toont ze haar laatste kracht van de dag: een rode gloed zet de pieken in vuur en vlam. Als de laatste zonnestraal lang verdwenen is, resten alleen de contouren van de hoogste bergtoppen en één eenzaam lichtje in de berghut op kam.

De volgende ochtend trek ik de gordijnen open. De weergoden hebben vannacht hun best gedaan: de hoogste toppen zijn met een witte sluier toegedekt: een sprookjesachtig zicht.

Ik blijf niet langer kijken. Het is tijd om te gaan wandelen. Ik weet dat als ik binnen enkele uren naar deze bergketen kijk, de sneeuw gesmolten is en de zon en de wolken ons weer op een heel nieuwe scène vergasten.