Je zit hier bij het vogelhuis blij te bieren met je vrouw en laat de IJslanders lekker hinniken. De kinderen aaien de paarden achter de stallen. Je hoort ze niet. Hebben ze de stroom wel van het hek gehaald? Of hem er weer op gezet? Je gunt ze dat vertrouwen. Jullie geleende Benz blokkeert het zicht. Straks zet je hem wel verder op het erf. Je vrouw wil nog gaan zwemmen, maar je wilt hier zitten en niets doen, alleen bieren met je vrouw op het terras. Het glas is beslagen. Je drinkt bier, eet chips en kijkt in de weerapp.

De oudste komt aangewaaid, op de siertuin af, rakelings langs jullie en de snoeischaar. Ze hebben ruimte. De vakantie is half om en nu pas voel je je rustig. Het weer valt ontzettend mee. De zwemspullen hangen aan de droogmolen en jullie kamperen sowieso in een luxe privéboerderij. Wat wel stinkt, is de groene bak, net als thuis: compostering rot in een plastic container. We rotten zelf ook in onze containers, daarom composteren we, en noemen het vakantie. Er moet beweging zijn, ook in de liefde, ook in het gezin. Je proost op een vruchtbare bodem, staat toch maar op en haalt je zwembroek van de lijn.

Als kind las je Kijk op Gelderland, Kijk op Zuid-Holland, Kijk op Utrecht. Ze schieten je weer te binnen. Het komt dit jaar zo uit: de zomervakantie op nog geen halfuur hemelsbreed van je voordeur, om te waarderen dat Huis Doorn haast letterlijk om de hoek staat en Kaiser Wilhelm hier nog een beetje wordt vereerd. Echt, de bergen, de oceaan, zelfs een hele dag door Duitsland rijden, ze blijven lonken. Maar de Wanderlust teistert je veel minder doordat je nu pas kijkt naar je eigen streek in de zomer, en geen lijst afvinkt met de verte als harde voorwaarde.