Hoi Emily, je hebt een mooi sfeerbeeld geschetst, maar vanaf "Ik kan uren naar dit schouwspel blijven staren" wordt het voor mij pas een echt verhaal. Het begin zijn vooral waarnemingen. Hartstikke goed gedaan, maar voor mijn gevoel in zo'n kort verhaal iets te veel. Maar dat is mijn persoonlijke bevinding. Dat neemt niet weg dat ik je waarnemingen mooi beschreven vind.

er tussendoor ---> ertussendoor

Ik denk aan het beeld van de vissersvrouw, dat ik daarstraks passeerde. --> die ik

Ook zij staart uit over het water, maar zij vindt geen rust in het staren, zij wacht op haar geliefden die nooit zullen terugkeren.  ---> ik denk dat je drie keer "zij" in deze zin kunt voorkomen:
Ook zij staart uit over het water, maar vindt geen rust in het staren: ze wacht op haar geliefden die nooit zullen terugkeren.

“Er kwam een bootje over zee, dat nam al je misère mee” klinkt het in mijn hoofd. -->achter mee hoort nog een komma.

De stilte wordt versterkt door het geschreeuw van de meeuwen, die statig voorbij zweven en amper met hun vleugels slaan. ---> de komma mag weg

Na een laatste blik en een laatste diepe ademteug  ---> die laatste blik is prima, maar een laatste ademteug leest alsof je daarna niet meer ademt. Bovendien leest twee keer "laatste" niet fijn. De tweede kun je ongestraft weglaten, lijkt mij.

Hey Emily,

Als ik op een dagje aan zee, geen vijf garnaalkrokketten eet, is het geen dagje aan zee, maar een natchtmerrie aan zee, ik heb het gevoel dat jij aan zee alles best ok vind, en aldus ook dit verhaal best lekker kabbelt! Wat je trouwens prachtig poëtisch samenvat in de zin:

. De zee is altijd anders, maar blijft toch altijd zee.

GG!

Hoi Emily, je neemt me mee naar het Scheveningen van de eeuwig wachtende vissersvrouw en van Wim Sonneveld, die daar ongetwijfeld zijn inspiratie opdeed voor 'Zo heerlijk rustig'. Heerlijk, ik voel de zeebries in mijn haren, proef het zilt op mijn lippen. Ik voel dat mijn hoofd leeg raakt en hoe de zee mijn hart wiegt.
Dankjewel, ik heb genoten!

Mooie en beeldende beschrijvingen heb je gebruikt. De zin over de zee die altijd de zee blijft, ook al is de zee steeds anders vind ik ook heel sterk. Ik ben blij dat je die hebt laten staan.

Telkens ik met mijn ogen knipper --> Telkens als ik met mijn ogen knipper

Ik adem diep de zeegeur in --> persoonlijk vind ik 'Ik adem de zeegeur diep in' fijner lezen.

Ik was even in Scheveningen door jouw verhaal, mooi!

Dag Emily

Dit is een erg mooie tekst. Je beschrijft alles haarfijn, de speling van de kleuren op het water, de strandtaferelen. Dat heb je erg mooi gedaan. Je hebt zoveel mogelijk zintuigen gebruikt om de sfeer volledig te scheppen. Hoedje af!

De wending op het einde, de mijmering van de vissersvrouw, die wacht op iets dat niet aan komen, is een sterk einde. Door het contrast vind ik dat de emoties stevig binnenkomen.

Erg graag gelezen!

Johanna

Hoi Emily, alles is al wel gezegd hierboven en ook ik vind dat je de zee treffend en sfeervol beschrijft. Goed gedaan.

GG,
Taco

Mooi, ik hoor bij het lezen de zee. Je hebt een beeld goed in woorden weten te vatten. Mooie vondst om na poëtische woorden te eindigen met een gruwelijk cliché (batterij opladen), alsof je vanuit dromenland terugkeert in de harde werkelijkheid.
Ik vond 'De zee is altijd anders, maar blijft toch altijd zee.' ook een prachtige zin. Fijn dat je die hebt laten staan. Daarentegen werkte 'De zee wiegt mijn hart.' erg op mijn lachspieren, want dat vind ik een tikkie over de top.

Hier en daar kun je wat schrappen:

• De horizon is een vage lijn in de verte, nauwelijks zichtbaar. ('vage lijn' zegt dit al)
• meeuwen die statig voorbij zweven en amper met hun vleugels slaan. ('zweven' zegt dit al)

Bij sommige zinnen bleef ik haken:

• Telkens ik met mijn ogen knipper, > als ontbreekt (Dreaming wees er al op)
• Zonnestralen [...] weerspiegelen in de golven. > Hier bleef ik lang bij haken, want volgens mij klopt dit niet; donkere ramen, spiegels en water kunnen iets weerspiegelen, maar zonnestralen volgens mij niet, die worden weerspiegeld. Als ik het mis heb, hoor ik het graag.
• ik voel de zoute smaak op mijn lippen. > Die voel je niet, maar proef je. Hier haal je zintuigen door elkaar. Of is dit bedoeld als dichterlijke vrijheid? Zoiets als muziek zien en regenboogkleuren ruiken?
• Ik kan uren naar dit schouwspel blijven staren. / Ook zij staart uit over het water > Staren is kijken zonder echt iets te zien, dus volgens mij moet het hier kijken zijn. Het werkwoord uitstaren bestaat bij mijn weten niet.

Graag gelezen!