Het is laat, donker en ik ben moe. Een dag wandelen door Barcelona doet me naar mijn bed verlangen. Voor de tweede keer vandaag doorkruis ik El Raval, volgens mijn reisgids een leuke en interessante buurt, met een donkere kant.

Vanmorgen was het een wijk met levendige straten vol boetiekjes, designwinkels, bars en restaurants. Open deuren lokten me met geuren van koffie, kruiden en etenswaar.

Nu, in het donker, liggen nauwe, stille straatjes als fjorden tussen hoge gevels. Restaurants en etalages van boetiekjes verbergen zich achter stalen rolluiken vol graffiti. Waar ik eerder etensgeuren opsnoof, ruik ik nu de lucht van verschaalde urine. Bij een enkele bar die nog open is, hangen vage figuren rond. Geen muziek en toeristen in vele talen, alleen mijn voetstappen.

Ik sla een hoek om naar een nog nauwer straatje, doodstil, spaarzaam verlicht door een enkele lamp tegen de gevel en zo smal dat een vuilniscontainer een sta-in-de-weg wordt. Mijn voetstappen echoën tegen grauwe gevels. Als ik stilsta, klinkt de echo even door. Mijn hart slaat een slag over. Ik kijk achterom de straat in. Leeg, afgezien van een gedaante in een hoody, zijn gezicht schuil in een capuchon. Hij staat alsof hij bijdraagt aan het geurenpalet in de straat. Ik loop door, versnel mijn pas. De hoody volgt. Ik zoek tevergeefs de gevels af naar beveiligingscamera’s.

Na een volgende hoek zie ik in de verte het licht van een brede straat. Dat moet La Rambla zijn. Daar kan ik opgaan in de avonddrukte. 

De hoody klinkt dichterbij.

Vlak bij de Rambla haalt hij me in. Ik voel het zweet onder mijn rugzak. Hij loopt rakelings langs me heen - ik ruik zijn aftershave-, slaat de hoek om en verdwijnt. Mijn longen laten de ingehouden adem los.

Op mijn hotelkamer doe ik mijn rugzak af. Opengesneden. De portemonnee uit het voorvakje is weg. Vakwerk, niets van gemerkt.

De schade valt mee. Het was een lege lokportemonnee.