Op mijn wandeltocht merk ik dat het kermis is in het dorp en mijn gedachten dwalen af naar René.

Ooit besloten wij onder de leiders om op de avond van de dorpskermis eindelijk eens buiten de context van de jeugdbeweging samen op zwier te gaan.

De anderen lieten op zich wachten. René en ik stapten café ‘The Club’ binnen. Eerst wilde René niet, want ook al was hij er nog nooit geweest, wist hij dat er luchtig geklede animeermeisjes waren. Die  zouden vriendelijk doen en proberen om op onze kosten voor zichzelf geen water uit de kraan, maar het duurste drankje van de zaak te versieren.

Ze waren mij enigszins bekend, want op zondagen reed ik op mijn fiets door het dorp in uniform en dus in korte broek. Ik kwam dan steeds voorbij deze zaak waar die meiden mij vanuit het deurgat meermaals hadden nagefloten.

René was vijf jaar ouder dan ik maar van het iets schuchtere type.

Net voorbij de ingangsdeur gingen wij aan de toog staan en bestelden  twee biertjes. Toen die, ja hoor, gebracht werden door een poeslieve dame met de vraag of wij ons kwamen vermaken, dook René in elkaar en stamelde ik dat wij snel weer verder moesten. Wij dronken een slok en stoven weer naar buiten. Daar liepen wij in de armen van onze makkers die naar ons opkeken omdat wij die beruchte club hadden bezocht.

Wij voelden ons apetrots maar stelden meteen een ander etablissement voor, ook met dames, maar die meer op onze grootmoeders leken. Het bier smaakte er naar het goedkope afwasmiddel waarmee ze de glazen spoelden.

Ook uit die zaak zijn we weggerend en naar de kermis getrokken, waar wij ons goed geamuseerd hebben. Hoe lang is het nu geleden dat ik Réné nog gezien heb?