herschrijf

In de gang hoor ik de stem van Klaas. Ik belde zojuist met een van de begeleiders van zijn woongroep om te vragen waarom Klaas er nog niet was en deze bevestigde wat ik al vermoedde: de taxi was te laat, een van de grootste ergernissen bij onze patiënten. Evengoed stelt het me gerust dat dit de reden is, het had ook een andere oorzaak kunnen zijn. Dialysepatiënten zijn mensen van de dag.

Een half uur later dan zijn geplande afspraak, komt de Klaas de kamer binnen achter een rolstoel van het ziekenhuis met daarop zijn tas met spullen voor de nacht. Zonder mij een blik waardig te gunnen, loopt hij mopperend naar zijn bed.
‘Hey, Klaas, fijn dat je er bent,’ begroet ik hem, zijn ogen spuwen vuur.
‘Laat dat fijne er maar af. Wat zijn het toch klojo’s! Ik dialyseer hier al meer dan tien jaar en nog steeds weten ze niet hoe laat ze me op moeten halen. Ongelooflijk! Nu heb ik de helft van de wedstrijd gemist. Verdomme!’
Ik laat hem even betijen en ga verder met het aansluiten van een andere patiënt.

Nukkig installeert hij zich in bed en trekt de iPad op de beweegbare arm naar zich toe. Deze zijn onlangs vervangen en zijn humeur wordt er niet beter op als hij het apparaat niet meteen aan de praat krijgt. Driftig tikt hij op het scherm.

Even later heeft hij de zender gevonden, maar weer een doelpunt gemist. Zijn overbuurman gooit onbedoeld olie op het vuur door enthousiast te vertellen wat een mooie goal dit was en Klaas uit een aantal buitenproportionele krachttermen.
Vóór ik de kans krijg hem op zijn gedrag aan te spreken, krijg ik hulp uit onverwachte hoek. Vanuit de iPad klinkt de stem van Siri: ‘Dat is niet erg aardig.’

-----------------------------------

eerste versie

Terwijl ik controleer of alles klaarligt, hoor ik het geluid van de automatische deur van de wachtkamer. De patiënten voor deze nacht druppelen binnen en lopen naar hun bed. Degene die normaal als eerste binnenkomt, is er nog niet.
‘Zit Klaas nog in de wachtkamer?’ vraag ik aan een van de patiënten.
‘Nee, ik vroeg me ook al af waar hij was.’
Ik maak me nog niet meteen ongerust. De taxi is meestal de oorzaak dat patiënten te laat zijn, maar in een enkel geval kan er ook een andere oorzaak zijn. Ik besluit nog een half uur te wachten.

Net voor ik Klaas wil gaan bellen, hoor ik zijn vertrouwde stem in de gang. Mopperend komt hij de kamer binnen en loopt naar zijn bed.
‘Hey, Klaas, fijn dat je er weer bent,’ begroet ik hem.
‘Nou, laat dat fijne er maar af. Wat zijn het toch klojo’s bij die taxi! Ik dialyseer hier al meer dan tien jaar en nog steeds weten ze niet hoe laat ze me op moeten halen. Ongelooflijk! Nu heb ik de helft van de wedstrijd gemist. Verdomme!’

Klaas is zwakbegaafd. Meestal is hij het zonnetje in huis, maar als iets niet gaat zoals hij wil, kan hij ook een draak zijn.
Nukkig installeert hij zich en trekt de iPad op de beweegbare arm boven zijn bed naar zich toe. Deze zijn onlangs vervangen en zijn humeur wordt er niet beter op als hij de sportzender niet meteen kan vinden.

Zijn overbuurman gooit ongewild olie op het vuur door naar de stand van de wedstrijd te vragen en Klaas reageert met buitenproportionele krachttermen. Vóór ik de kans krijg hem op zijn gedrag aan te spreken, krijg ik hulp uit onverwachte hoek. Vanuit de iPad klinkt de stem van Siri: ‘Dat is niet erg aardig.’