Hoi Schmetterling, wat een lieftallig verhaal. Ik zie een frêle vrouwtje voor me dat zich dapper door haar ouderdom slaat. De zoutkorrel op het laatst waar ze zo gelukkig van wordt, vind ik erg mooi gevonden. Met plezier gelezen.

In het begin van je tekst staan een aantal extra spaties.

misschien teveel  ---> te veel

Ze is Franstalig maar vraagt  ---> achter Franstalig mist een komma.

waardoor hij de zwaarte vermeed,  die het gebruik van traditionele metra vaak met zich meebracht. --> de komma achter vermeed mag weg

Ze kent alle namen van de nieuwslezers.  ---> Je zou volgens mij meer benadrukken dat juist haar gehoor zo goed is door te zeggen: Ze herkent alle nieuwslezers aan hun stem. 

neemt ze de krantenhouder mee en verkeert in de waan dat het haar handtas is.  ---> bij iemand met een slechte visie kan ik me niet voorstellen dat ze niet doorheeft dat het haar tas niet is. Juist zij moet het hebben van haar gehoor en haar tast. Bovendien zal ze aan het gewicht wel voelen dat het niet haar tas is. 

« J’allais lire mon journal à table. » ---> Dit zijn niet de aanhalingstekens die bij een gesproken zin horen. 

Enige jaren later, net voor ze honderd zou worden slaapt La petite marraine vredig in  ---> achter "worden" hoort nog een komma.

en komt zo aan haar zouteloos einde.  ---> voor mij valt deze zin uit de toon. Het hele verhaal vertel je vooral over het slechte zicht van de vrouw, maar hoe ze zich daarmee kan redden. Ik begrijp wel dat het slaat op het zoutloos eten, maar "zouteloos" geeft mij nu de indruk dat haar leven weinig "smaak" had, terwijl ze zich prima wist te redden ondanks dat ze slecht zag en van het leven kon genieten. 

Hoi Schmetterling, 

Je schrijft erg mooi hoe iemand die niets heeft - lees: steeds meer verliest-, alsnog vol goede moed in het leven kan staan. De techniek die je daarvoor gebruikt werkt heel goed: net als je denkt dat deze dame niet meer het nieuws kan volgen vanwege verminderd zicht, kent ze de namen van de nieuwslezers nog, omdat ze nog goed kan horen. 
En als ze een taal niet begrijpt, geniet ze simpelweg van een klankenritme. 

Dat maakt dat de laatste twee alinea's niet alleen mooi op elkaar aansluiten als algemene alsluiter, maar ook bij het verhaal als geheel. 

Erg mooi gedaan!

Groet,

Nadine