#462 Bijna honderd
La petite marraine leest ontzettend veel, misschien te veel want op hogere leeftijd slaat het noodlot toe en verliest ze langzaam het zicht. Gelukkig zijn haar talrijke nakomelingen bereid om haar iets voor te lezen.
Ze is Franstalig, maar vraagt bij elke gelegenheid aan haar achterkleinkind om het gedicht ‘Boerke Naas’ van Guido Gezelle voor te dragen:
Wie heeft er ooit het lied gehoord,
het lied van Boerke Naas?
’t En ha, ’t is waar, geen leeuwenhert,
maar toch, ’t en was niet dwaas….
Ze verstaat amper een woord van de tekst maar negentien strofen lang luistert zij opgetogen naar het ritme en de klank. Daar maakte Gezelle in zijn poëzie volop gebruik van, waardoor hij de zwaarte vermeed die het gebruik van traditionele metra vaak met zich meebracht.
Omdat ze niet meer lezen kan, kijkt ze uit verveling TV. Nou ja, kijken? Ze zet zich pal voor het scherm en ziet waarschijnlijk bitter weinig, maar horen doet ze eens te scherp. Ze herkent alle nieuwslezers en presentatoren aan hun stem.
Vandaag wordt ze gevierd voor haar zesennegentigste verjaardag. Bij het aperitief zit ze in de zetel. Haar handtas heeft ze links van haar gezet. Rechts naast de zetel staat een krantenhouder met handvat. Wanneer ze opstaat voor de maaltijd neemt ze de krantenhouder mee en verkeert in de waan dat het haar handtas is. Ze maakt zich boos als iemand haar het ding uit handen wil nemen, maar lacht smakelijk wanneer ze verneemt wat ze vast houdt. Ook al ziet ze geen steek, zegt ze al ginnegappend : "J’allais lire mon journal à table."
Eenmaal aan tafel eet ze smakelijk. Toch vindt ze het eten wat flauwtjes en vraagt naar zout. Voor haar gezondheid moet ze zout vermijden. Daarom doet een tafelgenoot alsof hij zout op haar eten strooit door hevig met het zoutvat te schudden dat hij rechtop houdt. Ze ziet niets, maar hoort hoe het zout in het vaatje beweegt. Amper één zoutkorrel valt op haar bord, maar ze vindt dat alles nu veel beter smaakt. Wat een geluksmoment! Quel bonheur!
Enige jaren later, net voor ze honderd zou worden, slaapt La petite marraine vredig in en komt zo aan haar zouteloos einde.
Hoi Schmetterling, wat een…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Schmetterling, wat een lieftallig verhaal. Ik zie een frêle vrouwtje voor me dat zich dapper door haar ouderdom slaat. De zoutkorrel op het laatst waar ze zo gelukkig van wordt, vind ik erg mooi gevonden. Met plezier gelezen.
In het begin van je tekst staan een aantal extra spaties.
misschien teveel ---> te veel
Ze is Franstalig maar vraagt ---> achter Franstalig mist een komma.
waardoor hij de zwaarte vermeed, die het gebruik van traditionele metra vaak met zich meebracht. --> de komma achter vermeed mag weg
Ze kent alle namen van de nieuwslezers. ---> Je zou volgens mij meer benadrukken dat juist haar gehoor zo goed is door te zeggen: Ze herkent alle nieuwslezers aan hun stem.
neemt ze de krantenhouder mee en verkeert in de waan dat het haar handtas is. ---> bij iemand met een slechte visie kan ik me niet voorstellen dat ze niet doorheeft dat het haar tas niet is. Juist zij moet het hebben van haar gehoor en haar tast. Bovendien zal ze aan het gewicht wel voelen dat het niet haar tas is.
« J’allais lire mon journal à table. » ---> Dit zijn niet de aanhalingstekens die bij een gesproken zin horen.
Enige jaren later, net voor ze honderd zou worden slaapt La petite marraine vredig in ---> achter "worden" hoort nog een komma.
en komt zo aan haar zouteloos einde. ---> voor mij valt deze zin uit de toon. Het hele verhaal vertel je vooral over het slechte zicht van de vrouw, maar hoe ze zich daarmee kan redden. Ik begrijp wel dat het slaat op het zoutloos eten, maar "zouteloos" geeft mij nu de indruk dat haar leven weinig "smaak" had, terwijl ze zich prima wist te redden ondanks dat ze slecht zag en van het leven kon genieten.
Hoi Schmetterling, Je…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Schmetterling,
Je schrijft erg mooi hoe iemand die niets heeft - lees: steeds meer verliest-, alsnog vol goede moed in het leven kan staan. De techniek die je daarvoor gebruikt werkt heel goed: net als je denkt dat deze dame niet meer het nieuws kan volgen vanwege verminderd zicht, kent ze de namen van de nieuwslezers nog, omdat ze nog goed kan horen.
En als ze een taal niet begrijpt, geniet ze simpelweg van een klankenritme.
Dat maakt dat de laatste twee alinea's niet alleen mooi op elkaar aansluiten als algemene alsluiter, maar ook bij het verhaal als geheel.
Erg mooi gedaan!
Groet,
Nadine
Bedankt Fief, ik heb met de…
Lid sinds
2 jaar 9 maandenRol
Bedankt Fief, ik heb met de meeste opmerkingen rekening gehouden. Het verhaal van de krantenhouder is waar gebeurd, mogelijk was het een van die lederen dingen die op de tast op een handtas leken. De (verouderde) ah tekens rolden vanzelf uit mijn computer en zijn authentiek. Ze gingen de huidige " vooraf. Ik heb geen idee waar ze plots vandaan kwamen. Zo heel af en toe gebeurt het dat ze tevoorschijn komen, net als de extra spaties die opduiken als ik de tekst uit Word overzet. Het 'zouteloos' is uiteraard letterlijk en niet figuurlijk bedoeld.
Dag Nadine, je maakt mij…
Lid sinds
2 jaar 9 maandenRol
Dag Nadine, je maakt mij blij met jouw commentaar. Door het beperkte woordenaantal kon ik dit niet in het verhaal kwijt, maar op het einde van haar leven lag la petite marraine enkele dagen in het ziekenhuis. Ze werd 'petite' genoemd omdat haar dochter inmiddels ook marraine werd genoemd en zij de kleinste van de twee was. Het was het einde van de zomer en ze zei "les paysans récoltent le foin", ze zag ze niet maar ze rook dat de boeren op het veld in de buurt aan het hooien waren.