Echt heel ontspannen is het dan weer niet, zo op de wc zonder toiletpapier. Hier en daar hangt een flintertje papier aan het verder kale kartonnen rolletje. Even overweeg ik de restjes papier los te peuteren maar ik zie het eerlijk gezegd niet tot een goed einde komen, hoe ik er ook over nadenk. Een simpele kwestie van even uitschudden is er niet bij, zal ik maar zeggen. Het feit dat ik me op de tweede etage van mijn werk bevind maakt het er ook niet beter op.

Zorgvuldig ga ik in mijn hoofd de mogelijkheden langs. De eerste optie die in mij op komt is om in de mannen wc naast mij een rolletje weg te halen. Dan wel met de broek op de knieën natuurlijk. Nog zittend en een hand op het slot spits ik mijn oren. Hoor ik nu iets? Penibele situaties lijken geluidsbedrog in de hand te spelen en geïrriteerd stel ik vast dat het een monster in mijn hoofd is. Voor mijn eigen gemoedsrust schud ik nog wat uit en knijp de billen stevig tegen elkaar. Daar gaan we dan, denk ik. Vlot draai ik slot open en daarna vliegensvlug weer dicht.

‘Alles goed daar?’ klinkt de stem van mijn mannelijke leidinggevende. Niks geen geluidsbedrog, denk ik. Even overweeg ik om een rolletje te vragen maar bedenk me dan toch.

‘Hallo?’ klopt hij op de deur. ‘Wie zit hier?’

Welke richting ik ook denk, het blijft zonder enige sturing. Er komt geen enkel woord bij op en dus blijf ik stilzwijgend zitten. Minuten kruipen voort terwijl ik de deur van het hokje naast me open en dicht hoor gaan. Ik overweeg het om het op een rennen te zetten maar dit is het niet type situatie waarbij ik simpelweg mijn broek kan optrekken.

De deur naast mij klikt van het slot, de deur wordt geopend en weer gesloten. De gladde zolen van leren schoenen schuifelen over de tegels. Er stroomt water en even later begint de windblazer. 

De windblazer stopt.

Het geschuifel komt dichterbij en stopt voor mijn deur.

Wederom wordt er geklopt en ik hou mijn adem in.

‘Hallo? Is daar iemand?’ vraagt hij weer.

Werkelijk, deze man is als een hond met een bot, denk ik. Het wordt nu wel heel gênant. Was ik nu maar meteen eerlijk geweest over de schaarste aan wc-papier.

Weer een klop op de deur. Harder, ongeduldiger deze keer.

‘Hallo! Geef eens antwoord. Ik wil weten of je in orde bent.’ Klinkt het vanbuiten het hokje.

Onder geen beding kan ik antwoord geven. Hoe kan ik hem ooit nog onder ogen komen.

‘Als je nu geen teken van leven geeft, breek ik de deur open’.

Een hitte verspreid zich in mijn borst. Uit impuls trek ik de wc nog maar eens door. Na een minuut stilte kan ik opgelucht ademhalen als zijn voetstappen vervagen en de zware deur naar de wc-ruimte dichtvalt.