Er is wat golfslag, maar de vrienden hebben alle drie eerder op zee gekajakt. Dus ze weten wat ze moeten doen: in de golf leunen. De kajaks steken wit af tegen het donkergroene water. Zo ver als ze kunnen kijken zien ze witte schuimkoppen onder een lichtblauwe hemel. Zo, met zijn blauwe shirt en zijn oranje zwemvest, zijn zonnehoed met brede rand, voelt Ronald zich koning van de zee. Edwin en Sofyan volgen in zijn kielzog. Langzaam wordt de kust een gele streep. 

Ineens hoort Ronald zijn naam schreeuwen. Hij kijkt achterom. O nee! De kajak van Edwin is verdwenen onder het wateroppervlak. Het bootje kan niet zinken, hij drijft op de luchtkamers in de voor- en achterpunt, maar de kuip is volgestroomd. Edwin zit nog in de kajak, het water komt tot zijn borst. 

“Help! Ik weet niet wat ik moet doen."

Ronald vaart naar zijn onfortuinlijke vriend. Altijd wat, die Edwin. Sofyan volgt hem. Maar het is moeilijk om stil te blijven liggen. Sofyan zijn kajak krijgt telkens een optater van links en na drie keer slaat hij om. Ronald is nu nog de enige met een drijvende kajak. 

“Bel het noodnummer,” zegt Sofyan.

Met de concentratie van een scherpschutter haalt Ronald zijn telefoon uit de waterdichte ton op de voorplecht. Zijn kajak wiebelt gevaarlijk, maar hij slaagt erin om het ding overeind te houden. Hij belt, hij krijgt onmiddellijk iemand aan de lijn. 
“We hebben hulp nodig!” zegt hij. Een kort gesprek volgt. Hij hangt op. 
“We moeten bij elkaar blijven,” zegt Ronald. “Niet naar de kust zwemmen, dat halen we niet volgens hem. Er komt een reddingsboot aan.”
Er slaat een grote golf over zijn kajak.
“Godverdorie,” schreeuwt Ronald, “ik was nog zo van plan niet nat te worden vandaag.” Maar de koning van de zee weigert op te geven. Hij maakt zijn kajak vast aan die van Edwin en roept dat Sofyan dat ook moet doen.
“Ik krijg het wel koud,” zegt Edwin.
“Ach joh,” zegt Ronald, “ze komen ons zo oppikken.”
“Ja, jij hebt makkelijk praten. Jij zit nog in je kajak.”
Een paar minuten is er niets te horen behalve het klotsen van het water. 
“Nou, ze mogen wel een beetje vaart maken,” zegt Ronald ineens.
“Ronald! We staan niet bij een bushalte,” zegt Sofyan. “We moeten geduld hebben.”
“Ik zou wel een biertje lusten,” zegt Ronald. “Zeg, zitten hier haaien?” 
 Edwin klampt zich nog steviger vast aan zijn kajak.
“Gaat het wel, Edwin?” zegt Sofyan.
“Ja, wat wou je doen,” schreeuwt Ronald.
De golven tillen hen willoos op en laten hen weer zakken. Edwin heeft zijn ogen gesloten.
“Edwin, Edje jongetje,” zegt Ronald, “gaan we nog een keer naar de Amsterdamse wallen?”
“Nee, ik vind dit leuk. Ik wil dit nog een keer doen!” schreeuwt Edwin ineens.
“Gelukkig, je bent nog wakker!”
Sofyan hangt met zijn gezicht afgewend op zijn kajak. Iedere minuut duurt een uur.“Even volhouden nog, jongens,” schreeuwt Ronald ineens. "Daar komt de reddingsboot!"

De mannen werden zo snel mogelijk naar de wal gebracht waar ze bij konden komen in goudkleurige warmtedekens. Ronald bleef maar zeggen: "Dit overkomt mij normaal nooit!"