Zie hoe ze daar zit. In haar oranje met geel gekleurde stoel. Kleuren net zo warm als zij. Haar lach zo zoet als de koekjes die zij elke dinsdagmorgen bakt. Niet voor haarzelf, maar voor de kinderen in de buurt. De kinderen die op maandag geen boterham mee naar school krijgen. Die op woensdag geen schone kleding aan hebben. Kinderen die zich op donderdag afvragen waarom hun papa weg is gegaan en die hun mama zien huilen op vrijdag omdat er geen geld is. Ze kent het gevoel maar al te goed. De pijn zie je nog in haar ogen na al die jaren, maar het licht in haar is niet gedoofd. Ze straalt. Als de zon die ons allen toelacht.