Herziene versie

Anna luistert naar de internist die bij het bed van haar man staat. Gerard was in kritieke toestand opgenomen; uren waarin ze leefde tussen hoop en vrees.
‘Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat u er zo goed door zou komen, maar ik verwacht u komende week met ontslag te kunnen sturen.’
‘Dat is goed nieuws, dokter,’ reageert Gerard verheugd.
‘Nog even en u kunt uw man weer mee naar huis nemen.’
Anna knikt instemmend en forceert een glimlach op haar gezicht. ‘Hoor je dat, schat? Het gaat goedkomen.’

Gerard grijpt naar haar hand, maar ze weet hem snel terug te trekken zodra een verpleegkundige de kamer binnenkomt. Ze vervangt de lege spuit in de spuitenpomp voor een nieuwe dosis en tekent haar handeling af.
‘Fijn dat het weer goed met u gaat, meneer De Vries. U bent een echte vechter.’
‘Dat klopt, zuster,’ laat Anna zich spontaan ontvallen, ‘knokken kon hij altijd al als de beste.’
De verpleegkundige verlaat met een glimlach de kamer; het ontgaat haar dat Gerard de pols van zijn vrouw hardhandig vastpakt.
‘Let op je woorden, mens!’ gromt hij tussen zijn tanden.
Met een verbeten gezicht maakt Anna zich los uit zijn greep.
‘Het spijt me,’ reageert ze haastig, ‘dat was ondoordacht van mij.’
‘Je kunt nu wel gaan, ik wil slapen.’ Gerard draait zich op zijn zij en weldra klinkt een zacht gesnurk.
Met gebalde vuisten kijkt ze naar haar slapende man – het sluimerende plan in haar hoofd komt tot leven.

Vastberaden loopt ze naar de spuitenpomp. Ze drukt op “stop”, vertienvoudigt de dosering en drukt op “start”. Tevreden kijkt ze naar het icoontje op het scherm dat aangeeft dat de medicatie wordt toegediend. Ze buigt over het bed en fluistert: ‘Het spijt me nog het meest dat ik het de eerste keer heb verkloot.’
 

-------------------------------

Vorige versie

Anna luistert naar de internist die bij het bed van haar man staat. Gerard was in kritieke toestand opgenomen; uren waarin ze leefde tussen hoop en vrees.
‘Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat u er zo goed door zou komen, ik verwacht u komende week met ontslag te kunnen sturen.’
‘Dat is goed nieuws, dokter,’ reageert Gerard verheugd.
‘Nog even en u kunt uw man weer mee naar huis nemen.’
Anna knikt instemmend, maar de lach op haar gezicht bereikt haar ogen niet.

‘Hoor je dat? Het gaat goedkomen.’ Gerard wil haar hand pakken, Ze weet hem snel terug te trekken zodra een verpleegkundige de kamer binnenkomt om de spuit met insuline in de spuitenpomp te verwisselen. Anna volgt haar handelingen met interesse.
‘Fijn dat het weer goed met u gaat, meneer De Vries. U bent een echte vechter.’
‘Dat klopt, zuster,’ laat Anna zich spontaan ontvallen, ‘knokken kon hij altijd al als de beste.’
De verpleegkundige verlaat met een glimlach de kamer; het ontgaat haar dat Gerard de pols van zijn vrouw hardhandig vastpakt.
‘Let op je woorden, mens!’ gromt hij tussen zijn tanden.
Met een verbeten gezicht maakt Anna zich los uit zijn greep.
‘Het spijt me,’ reageert ze haastig, ‘dat was ondoordacht van mij.’
‘Je kunt nu wel gaan, ik wil slapen.’ Gerard draait zich op zijn zij en weldra klinkt een zacht gesnurk.
Met gebalde vuisten kijkt ze naar de de slapende man – het sluimerende plan in haar hoofd komt tot leven.

Vastberaden loopt ze naar de spuitenpomp. Ze drukt op “stop”, vertienvoudigt de dosering en drukt op “start”.
Tevreden kijkt ze naar het icoontje op het scherm dat aangeeft dat de medicatie wordt toegediend. Ze buigt over het bed en fluistert: ‘Het spijt me nog het meest dat ik het de eerste keer heb verkloot.’