Splash deinsde achteruit, maar Pingi had het ding al onder haar eigen warme veren vandaan laten zakken. 

“Je kunt het best,” zei ze en rolde voorzichtig het ei naar hem toe. Het bleef even liggen op het ijs. Onhandig stak hij zijn poten eronder en schoof het onder zijn eigen veren.

“Heel goed,” zei Pingi. Ze wreef haar snavel tegen de zijne. 

“Wens me een goede voedseltocht,” zei ze. 

“Tot over twee maanden, Pingi,” zei hij. 

Daar stond Splash dan, een keizerspinguïn op de Zuidpool, maar toch eenzaam en rillend. Dat harde ei drukte ongemakkelijk tegen zijn poten. Andere mannetjes kwamen gelukkig om hem heen staan. Hun warme lijven vormden een zacht veilig fort. Zo stond Splash een paar dagen te soezen, maar ineens stootten ze wel heel stevig tegen hem aan. Zijn hart zakte in zijn maag: hij werd uit de massa pinguïns geduwd! Een huivering ging door hem heen. Dat liet hij niet gebeuren! Al zijn veren stonden overeind. Met kracht spande hij zijn spieren en probeerde met trillende poten grip te houden op het ijs. 

Ze bleven duwen. 

“Pas op mijn ei!” riep hij nog. 

Maar ze duwden hem zonder pardon de groep uit. 

Hij waggelde weg, versuft, maar iets diep in hem zei hem om te keren. Hij voegde zich weer bij de massa. Splash voelde de ijzige wind door zijn veren blazen. Gelukkig merkte hij dat de buitenste rand in beweging was: langzaam schoof iedereen weer op naar het midden. Maar de plek bij zijn poten, waar het eerst hard en rond voelde, was nu leeg. Het ei lag ergens tussen de anderen, op de grond, onbereikbaar. Hij had nu ontzettend spijt dat hij zich had verzet. 

De lucht werd donkerder, de wind werd harder, Pingi was ver weg. Hij liet zijn kop hangen.

Hoe moest hij het Pingi vertellen?

-- vorige versie-- 

 

 

 

Splash deinsde achteruit, maar Pingi had het ding al onder haar eigen warme veren vandaan laten zakken. 

“Je kunt het best,” zei ze en rolde voorzichtig het ei naar hem toe. Het bleef even liggen op het ijs. Onhandig stak hij zijn poten eronder en schoof het onder zijn veren.

“Heel goed,” zei Pingi. Ze wreef haar snavel tegen de zijne. 

“Wens me een goede voedseltocht,” zei ze. 

“Tot over een maand, Pingi,” zei hij. 

Daar stond Splash dan, een keizerspinguïn op de Zuidpool, maar toch eenzaam en rillend. Het harde ei drukte ongemakkelijk tegen zijn poten. Andere mannetjes kwamen gelukkig om hem heen staan. Hun warme lijven vormden een zacht veilig fort. Zo stond Splash een paar dagen te soezen, maar ineens stootten ze wel heel stevig tegen hem aan. Zijn hart zakte in zijn maag: hij werd uit de massa pinguïns geduwd! Een huivering ging door hem heen. Al zijn veren stonden overeind. Met kracht spande hij zijn spieren en probeerde met zijn trillende poten grip te houden op het ijs. 

Ze bleven duwen. 

“Pas op mijn ei!” riep hij nog. 

Nu stond hij aan de buitenrand. Splash voelde de ijzige wind door zijn veren blazen. Op de plek bij zijn poten, waar het eerst hard en rond voelde, was nu leegte. Hij liet zijn kop hangen. Hij had natuurlijk gewoon mee moeten gaan. De vrouwtjes waren dertig dagen weg en alle pinguïns moesten omdebeurt aan de buitenrand staan. Hij had dat allemaal geleerd van zijn moeder. En nu was het ei weg. Hij zuchtte en keerde zijn achterkant naar de koude wind. 

Hoe moest hij het Pingi ooit vertellen?