Magda vond haar vriendin Eline erg aardig, maar wel een beetje apart. Ze dronk water uit flessen, want volgens haar wist je nooit wat ‘ze’ in het leidingwater deden. Toen een onderbuurvrouw had geklaagd over geluidsoverlast durfde ze niet meer te lopen in haar appartement. 

Het was zaterdag. Haar dochter Vera kon ieder moment op de stoep staan met Ilse, Magda's enige kleinkind. Ze hoorde haar telefoon rinkelen; dat moest Vera zijn.

“Hoi, Vera!” zei ze.

“O hoi, Magda, je spreekt met Eline.”

Magda slaakte een onhoorbare zucht. Nee, niet nu!

“Eline, ik heb eigenlijk geen tijd nu, want Vera en Ilse komen zo… heb je een korte boodschap?” 

“Nou, niet echt. Roelof ligt weer met een verrekijker in de bosjes.”

Magda vond Eline altijd zielig en probeerde haar moed in te spreken als ze weer eens een ‘probleem’ had. Maar nu had ze geen tijd. Bovendien had Eline de laatste weken al te vaak gebeld dat Roelof in het gras lag. Roelof, een ex uit de vorige eeuw. 

“Kan je hem niet gewoon bellen? Zeggen dat hij daarmee op moet houden?” zei Magda.

“Ik vind het moeilijk om dat te zeggen over de telefoon.”

“Dan spreek je met hem af.”

Er viel een stilte. 

“Ik heb nog wel een telefoonnummer van hem,” zei Eline toen.

“Nou, bel hem dan! Je kunt toch niet de rest van je leven een man in het gras hebben liggen? Ik moet ophangen Eline, mijn dochter komt eraan.”

Eline belde met trillende handen het nummer van Roelof.

Niet veel later kwamen de hulpdiensten. Ze waren gebeld door een toevallige voorbijganger, die een man hoorde schreeuwen: je bent en je blijft van mij! gevolgd door het geluid van brekend glas. 

Ze troffen Eline aan op haar balkon, in gescheurde kleren. Ze had gevochten voor wat ze waard was, huilde ze, maar Roelof was te sterk en dreigde haar van het balkon te gooien. 

Haar buurvrouw van negentig, die de hele dag in haar stoel voor het raam zat, werd gehoord door de agenten. Ze had vlak voordat het gevecht losbarstte een man zien opstaan uit het gras. Ze had geen argwaan gehad, want hij lag daar wel vaker. Hij had een telefoon aan zijn oor.

- vorige versie


Het was zaterdag: Magda’s dochter Vera kon ieder moment Ilse, haar kleindochter van zes komen brengen. Toen ging haar telefoon. Dat zou haar dochter zijn. 

“Hoi Vera!” zei ze.

“O hoi Magda, je spreekt met Eline.”

“Hoi Eline, ik heb eigenlijk geen tijd nu want Vera en Ilse komen zo… heb je een korte boodschap?”

“Ja, nou ja. Roelof ligt weer met een verrekijker in de bosjes.”

Magda en Eline waren al jaren bevriend, ze kenden elkaar van het baantjes zwemmen. Magda was een gepensioneerde verkoopster bij de Bijenkorf en Eline was vrijwilliger bij een dierenasiel. 

Magda vond Eline erg aardig, maar wel een beetje apart. Ze dronk water uit flessen, want volgens haar wist je nooit wat ‘ze’ in het leidingwater deden. Toen een onderbuurvrouw had geklaagd over geluidsoverlast durfde ze niet meer te lopen in haar appartement. Magda vond het altijd zielig en probeerde Eline moed in te spreken als ze weer eens zo’n ‘probleem’ had. 

Maar nu had ze geen tijd. Bovendien had Eline de laatste weken veel gebeld dat Roelof weer in het gras lag. 

“Kan je hem niet gewoon bellen? Zeggen dat hij daarmee op moet houden?” zei Magda.

“Ik vind het moeilijk om dat te zeggen over de telefoon.”

“Dan spreek je met hem af.”

Er viel een stilte. 

“Ik heb nog wel een telefoonnummer van hem,” zei Eline toen.

“Nou, bel hem dan! Je kunt toch niet de rest van je leven een man in het gras hebben liggen? Ik moet ophangen Eline, mijn dochter komt eraan.”

Eline belde met trillende handen het nummer van Roelof. 

Niet veel later kwamen de hulpdiensten. Ze troffen Eline aan op haar balkon, in gescheurde kleren. Ze had gevochten voor wat ze waard was, huilde ze, maar hij was te sterk en dreigde haar van het balkon te gooien. 

Haar buurvrouw van negentig, die de hele dag in haar stoel voor het raam zat, had een man zien opstaan uit het gras. Ze had hem daar wel vaker gezien dus ze had geen argwaan gehad. Hij had een telefoon aan zijn oor.