‘Heb jij de opdracht wel begrepen?’ Nico kijkt bedenkelijk naar de tekst voor hem op het scherm.
‘Zo moeilijk was het niet.’ Kees leunt tevreden achterover in zijn stoel.
‘Driehonderd keer het woord “wat”. Serieus?’
‘Ik heb precies gedaan wat ze vroeg.’

Nico schudt zijn hoofd. Hij twijfelt vaker aan de verstandelijke vermogens van zijn vriend, maar deze keer …
‘Oetpiemel! Je moest een boek openslaan, een woord zoeken en dat als thema gebruiken.’
‘Nee, nee, makker, nu ben jij abuis. We moesten niet zomaar een woord kiezen. De opdracht is cryptisch bedoeld, dat is zo klaar als een klontje. Wacht, misschien moet ik het visualiseren.’

Kees staat op uit zijn stoel en pakt een pen en een vel papier. In blokletters schrijft hij: DOE MAAR WAT. ‘Kijk, dit is wat de coach bedoelt met haar opdracht. Het is een kwestie van out of the box denken.’
Nico schudt zijn hoofd. ‘Ik hoef niet buiten de doos te denken om te snappen dat er bij jou meerdere schroefjes loszitten. Een woord zoeken op een bladzijde, dat is geen hogere wiskunde.’
Kees knikt. ‘Klopt, dat is wat je in eerste instantie zou denken, maar je moet de diepere betekenis zien.’
‘Jouw opvatting van de opdracht klopt niet. Dit is niet wat ze bedoelt.’ Nico leest met een schamper lachje de woorden op het papier nogmaals hardop.

Op het gezicht van Kees verschijnt een brede glimlach. ‘Ik hoor al waar het bij jou misgaat: je legt de nadruk verkeerd.’ Hij zet een streep onder het laatste woord. ‘Het is niet: Doe maar wat, snap je? Het is: doe maar wat, en dat driehonderd keer.’
Nico legt zijn hoofd moedeloos in zijn handen. ‘Ik weet niet wat jij gesnoven hebt.’
Kees klopt zijn vriend op zijn schouder. ‘Dat noemen ze inspiratie, dierbare vriend.’