Siska Goeminne schreef het jeugdboek Assertivi-tuttifrutti over zelfvertrouwen en assertief zijn.

Goedkope universiteitsrestaurants boden geen toegang aan hogeschoolstudenten, die waren aangewezen op de lokale horeca. Ik ontdekte een matig geprijsd nieuw eethuisje, waar een sympathieke Italiaan en zijn Belgische eega mij begroetten als hun allereerste klant. Betalen gebeurde nog in Belgische franken. Bij wijze van starttrofee bevestigden zij mijn eerste twintig frankbiljet met een duimspijker aan de muur.

Ik werd snel kind aan huis in de Miramar. Zoals de naam deed vermoeden was de keuken Italiaans maar met Belgische inslag, wat er op neerkwam dat men geen pasta maar frietjes (en mayonaise!) serveerde bij de steak pizzaiola (Italianen stoppen nu met lezen).

Door mijn statuut van eerste klant ooit, genoot ik een voorkeursbehandeling en kreeg samen met mijn tafelgenoten na de maaltijd dikwijls een gratis glaasje grappa. Het verstoorde het gemiddelde alcoholgehalte in ons studentenbloed amper.

De concurrentie van het nabijgelegen universiteitsrestaurant noopte de Miramaruitbaters het gebruik over te nemen dat studenten een gratis extra portie frietjes konden vragen. In het restaurant kwamen veel leerlingen uit onze IKHO school. Daardoor nam de lieftallige uitbaatster de gewoonte aan een extra portie te bestellen als: un supplément de frites pour IKHO.

Haar man wist niet wat Ikho betekende. Bij het zoveelste supplement  volgde hij zijn echtgenote naar het tafeltje van een schuchtere eerstejaarsstudent die als laatste een extra portie had gevraagd. Hij vroeg verontwaardigd hoeveel frieten Signor Ikko nog wilde verorberen?

Na tussenkomst van vrouwlief verontschuldigde de Italian Chef zich madremadonna wel twintig maal en bood de jongen een dessert aan op kosten van het huis. Weifelend  koos de beduusde jongeling een Gelato Tutti Frutti.

Wanneer zijn lekkernij werd opgediend konden de slechte karakters aan ons tafeltje het niet laten om uit te roepen: ‘Un Tutti Fritti per Ikko.’