#456 - Fluisteringen van het Onbekende

De schudderwind prevelde door de mysteriebomen, terwijl de avondnachtzon zich verschuilde achter een nevelsluier. Nooitniemergehoorde geluiden vermengden zich met het zeeruisen en een groep vreemdelingen verzamelde zich rond het cirkelvuur, waar schaduwdansers hun gezichten bedekten.

Een trilhand reikte naar een eeuwenoud snaarinstrument en beroerde de snaren met een tovermelodie. Een ander met wulpvormen smiespelde liefwoorden en al snel werd de atmosfeer doordrongen van mysterieklanken in onzegbare harmonieën.

Een dierengeur vulde de lucht, verleidelijk en exotisch en een glimlach verscheen bij de aanwezigen. Ze zaten rond een antiektafel, hun handen gevouwen, verzonken in de samenzijnmagie. De maan verscheen als een baken van licht, terwijl de sterren fonkelden als duisternisgeheimen.

Een kinderschim doorkruiste een veld vol betoverende nachtlichtbloemen, de lach weerklonk als een echo in de wind. Een smoezelstem begeleidde vol liefde en betovering. Alles bewoog als zeegolven. Onherkenbare wezens bevolkten de kikkerpoel, hun gloeiende ogen doordrongen van stiekemkrachten. Ze kwaakten en sprongen als doldansende lichtwezens door het wateroppervlak.

Op een oud bankje zat een figuur gehuld in een waas van tijd, zijn doorleefde handen omklemden een beker dampende elixir. Zijn blik doorkruiste werelden, ogen vol herinneringen aan eeuwenlang voorbij. Een glimlach speelde om zijn lippen, terwijl de zonnestralen zijn gedaante leken te omarmen.

Jos brak de stilte. "Zie je het verborgene?"

‘Hij roept ons!’ Sonja’s geilstem trilde, ze knoeifriemelde aan haar rokje. ‘Hij trekt me dieper in zijn betovering."

‘Vertrouw de stille melodieën,’ Jos streelde met zijn rechterhand Sonja’s linkerbeen hoger en stak tegelijkertijd zijn linkerhand in zijn broekzak, ‘naar nieuwe grenzen van begrip.’

Sonja vulkaanzuchtte.

‘Nog vier fluisterpillen over,’ telde Jos met zijn linkerwijsvinger, trok zijn gulprits omlaag en staarde gelukzaligblijvend voor zich uit.