Chantalle De Vries verscheen op het scherm en Berends roodgelakte nagel zweefde haastig over het rode knopje. Weeral Chantalle. Sinds zijn buurvrouw uitgevogeld had dat hij op de hulplijn werkte, flikkerde haar naam meermaals daags op zijn scherm. 

‘Waarom neem je die oproep niet aan, sukkel?’ Zijn cheffin droeg een pet als een buurtagente. Zone 30. Zijn speedelec gaat makkelijk harder.

‘Mevrouw De Vries,’ stamelde hij, zijn schouders hingen en hij staarde naar zijn nagels. Waarom lakte hij die iedere ochtend rood en dompelde ze iedere avond in een badje nagellakremover? ‘Die Chantalle wil me verkrachten.’

De blauwe kepie op het hoofd van zijn cheffin schudde. Ze trommelde met ongelakte nagels op haar buik en scheurde een lach. Haar lach was schril, een grimmig geluid dat door de lucht sneed als het krassen van een roestig hek. Het vervormde haar gezicht, liet haar ogen fonkelen met een kwaadaardige glans en trok haar mondhoeken op in een griezelige grijns.

‘Jij denkt dat iedereen op jou is, Berendtje, weet je nog hoe je dacht dat ik…’ Ze wees met haar ranke wijsvinger naar haar boezem alsof ze in de etalage stond. Berend vond die bergen hemels imponerend. ‘Hemelvaart er aan toe, weet je nog dat jij…’ Ze wuifde met haar sliertige wijsvinger naar zijn gezicht alsof dat in de aanbieding stond. Spoot ze lak op die wimpers of blonken haar kijkers van nature perfect? Hij onderdrukte de neiging om weer naar zijn nagels te staren. Rood ging hij treffen, dat wist hij. Ze roffelde en schraapte haar keel. Dezelfde lach als eerder klonk.

Berend dacht aan zijn moeder: ‘Gewoon ja zeggen ventje, als ze kan koken, moet je niet twijfelen.’ Chantalle kookt. Elke maandag bananenbrood aan de deur, dinsdag hespenrolletjes en vrijdag vol-au-vent. Nooit deed hij open. Hij wachtte tot ze de gang uit was, de deurspion toonde het duidelijk, hij opende snel de deur, sleurde de buit binnen en smikkelde. 

‘Word een vent, kerel!’ Zijn cheffin drukte op Chantalles naam en hij hoorde de verbinding vastklikken. ‘Achtenveertig en nog maagd,’ zei ze, ‘dat meen je toch niet?’

‘Berend?’ klonk door zijn headset. Hij sloot zijn ogen. Eerst zag hij de omtrek van zijn cheffin nog even, dan niets meer.

‘Berend?’

Die avond bracht Chantalle een mediterraanse aubergineschotel en bleef veel langer wachten in de gang.

Zijn badje nagellakremover glimlachte.