Mijn moeder zei altijd dat dit het fijnste moment is. De spanning die van de mensen af te lezen is van de verwachtingen, terwijl jij al weet wat je gaat zeggen. Het moment dat je nog alle aandacht hebt, en jij mag gaan bepalen wat je ermee gaat doen. Ze zal wel gelijk hebben, de Queen heeft altijd gelijk. Maar terwijl de microfoon en het publiek in zicht komen, komt bij me het gevoel op dat het script al geschreven is. Camilla's hand voelt stevig aan en vooral warm, in een dusdanige mate dat het mijn vingers doet jeuken. Mijn ogen proberen koortsachtig Harry's blik te vangen, alsof ik op zoek ben naar toestemming voor wat ik nu ga zeggen. Zijn ogen zijn echter afwisselend op zijn broer en de grond gericht.

'Landgenoten. Lange tijd heb ik mogen wachten op de dag die nu zou naderen, maar het gaat nu plaatsvinden. Ik beloof hierbij jullie te zullen dienen, zoals mijn moeder dat ook zestig jaar lang heeft gedaan. Zoals jullie weten is de weg hiernaar toe een lange geweest. Het is niet in het landsbelang dat ik hier alle facetten van mijn leven voor deze dag ga toelichten. Maar er is toch een aspect waarvan ik denk dat deze nog nadere toelichting verdient. En dat is mijn huwelijk met Diana Spencer, Princess of Wales.'

Ik heb met die laatste zin Harry's volle aandacht, hij kijkt me strak aan. Camilla's grip om mijn vingers wordt steeds losser.
'Hierbij ben ik ervan bewust dat mijzelf zeker enige blaam te treffen is en ik begrijp dat er veel Britten zijn die mijn rol in twijfel trekken. Echter om een compleet beeld te geven zie ik me genoodzaakt om toch ook enkele tekortkomingen van Diana weer te geven.'

Hard, moeilijk te verstaan geschreeuw klinkt van buiten. Vrijwel geen van de mensen in de zaal kijkt om. Het moment waarvan iedereen wist dat het zou gaan komen, is aangebroken. De beveiliging had voor de dianabrigade gewaarschuwd, maar stelde dat de capaciteit verhogen zinloos zou zijn. Die 'wildebrassen' zouden zich toch door niets en niemand laten tegenhouden.
'Diana wordt natuurlijk wel een beetje als het lievelingetje gezien. Misschien ergens te begrijpen, maar....'
Het gebonk doet de deuren trillen. Slechts een paar van de tientallen aanwezige beveiligers vinden het de moeite waard erop af te rennen. In een kansloze poging om de deur te blokkeren wordt er een kast tegenaan gezet.
'Ze had niet altijd even goede intenties. Natuurlijk kreeg ze terechte steun voor liefdadigheid, maar dit gebruikte ze ook wel eens als rookgordijn...'

De deur breekt open en de brigade paradeert naar binnen. Het zijn er honderden, misschien zelfs wel duizenden. Met spandoeken gevuld met teksten als 'Diana heeft het geweten' en 'geen moordenaars op de troon', nemen ze de ruimte over alsof die hen toebehoort.
'Ik heb dit nooit verteld, maar ze heeft me meerdere keren mishandeld.'
Camilla heeft mijn hand inmiddels losgelaten en kijkt me glazig aan. Kennelijk heeft zij nooit het noodscript bestudeerd. Schreeuwend marcheert de brigade in mijn richting. De mensen kijken toe alsof ze in een voetbalstadion zitten. Op Harry's gezicht lijkt zelfs wel een glimlach te verschijnen. Het grote schouwspel dat al zo lang geleden voorspeld werd is nu begonnen. De tabloids zullen er morgen vol van staan.

'Ze was gewoon een bloody bitch,' schreeuw ik nog in de microfoon. Het is mijn definitie van het ten onder gaan in stijl. Mijn ego wil er nog wat scheldwoorden aan toevoegen, maar mijn benen overrulen dit door de rest van mijn lichaam naar de nooduitgang te manoevreren. Het enige wat ik van de beveiligingsinstructies heb onthouden, is de geheime ruimte met de deur naar de vrijheid. Het trillen van mijn vingers neemt af wanneer ze in contact komen met de klink van de deur die alleen ik kan openen. Het geschreeuw, inmiddels vermengd met gejuich vanuit de congreszaal verstommen als de deur zich opent en ik de eerste stappen zet op het pad der vrijheden. Ik hoor de stem van mijn moeder zeggen dat ze mijn intenties begrijpt, maar ik dit professioneler had moeten aanpakken. Ze zal wel gelijk hebben, de Queen heeft altijd gelijk.